Expecto Patronum
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Heart Like an Asteroid

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Heart Like an Asteroid

Bericht van Ylva Nephelae wo nov 14 2018, 15:14





Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?


'Dus je zet Orion in het midden en gaat uitrekenen wat de afstand is van de dichtstbijgelegen constellaties. Die kun je er dan op schaal bij tekenen. Ja?' De weifelende eerstejaars beet eventjes op haar lip en knikte toen. Het grootste deel van de klas was al vertrokken en een ander deel was luidruchtig bezig hun tassen te pakken. Ylva wierp een bijzonder hyper groepje een strenge blik toe, wat zich vervolgens snel de deur uit haastte. 'Ik weet dat het een moeilijke opdracht is, maar ga het eerst maar eens zelf proberen en als het dan niet lukt, kan ik je altijd helpen,' sprak ze tegen de jonge Hufflepuf. Ze hief haar hoofd en pakte het perkament van haar professor aan. Het meisje had er niets aan als Ylva nu al haar map voor haar zou invullen. De meeste studenten vonden het pittig om voor de eerste keer de nog grote warboel van stipjes aan de hemel te categoriseren en om te zetten in cartografie, maar als je er eens was uitgekomen, ging het allemaal stukken makkelijker. 'Bedankt, professor,' piepte ze verlegen alvorens ze schuchter tussen de tafeltjes wegschoot om zich met haar groepje te mengen. Professor Nephelae slaakte een zucht. Het lokaal zoemde nog na van de les en de intensiteit van volle energie van eerstejaars. Waar ze het vandaan haalde, wist Ylva niet. De laatste tijd leek zij er nogal een tekort aan te hebben.

Ze zette haar handen in haar zij en draaide zich van de aanblik van het verlaten lokaal af, naar haar bureau. Ze boog zich voorover om de perkamenten, boeken en kleine instrumenten die ze had gebruikt om de stof over te brengen bijeen te rapen en in haar leren tas te schuiven. Tijd om wat te gaan eten. In een vloeiende beweging haalde ze de pin uit haar haar die het opgestoken had gehouden tijdens het lesgeven, waarbij haar golvende rode lokken over haar rug vielen. De tas werd vervolgens vluchtig over haar schouder geworpen en ze draaide zich om in de illusie dat ze snel het lokaal uit zou kunnen om wat te gaan eten. Fout gedacht. De tas gleed van haar ene schouder en belandde met een doffe klap op de vloer terwijl ze abrupt stilstond. Ze had alles gedaan om het te mijden, was al twee weken niet meer naar Hogsmeade gegaan om te werken of zelfs borrels met collega's en bezoekjes aan haar ouders te ondernemen. Ze dacht dat het zou werken als ze hem zou ontlopen. Dan zou haar perfecte leven niet verstoord kunnen worden, de bubbel niet doorgeprikt. En nu verscheen hij hier. In haar leslokaal nota bene. Ze merkte dat ze naar adem had gehapt en adrenaline haar huid witheet maakte. Om er zeker van te zijn dat de verschijning geen Boggart was, greep ze naar haar wand, en hield deze voor zich uit. 'Wat doe je hier?' siste ze naar hem.




@Marcus Morrison
494
Ylva Nephelae
Astronomy Professor
Ylva Nephelae
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid Tumblr_inline_oap69glgp11sordey_100

IC :
15

Posts :
44

Name :
Vee


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 42
Species: Wizard


Astronomy Professor

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Marcus Morrison wo nov 14 2018, 15:39


Met een norse uitdrukking op zijn gezicht sleepte Marcus het schoonmaakkarretje voort. Op het karretje bevond zich een vuilbak, een vuilblik, een borstel, een dweil en een emmer zeepsop. Alles wat hij normaal nodig had om een lokaal schoon te maken; en verder had hij ook zijn wand bij, voor puinhopen die niet op te lossen waren op de muggle-manier. Hij zuchtte en stopte voor het astronomy lokaal. Dit vak deed hem altijd denken aan die ene vrouw die zijn leven zo overhoop had gegooid - meer dan vijftien jaar geleden. Degene die hij hier had ontmoet, toen zij nog een jonge astronomy professor was en hij zijn waardigheid nog niet was verloren. Hij duwde de deur open en stond plots oog in oog met dat verleden. Die vurig rode lokken, die intense blik, die sissende klank in haar stem. Marcus schrok, zette een stap naar achteren en net zoals haar greep hij instinctief naar zijn wand. Hij richtte het opvallend korte ding naar voren, eerder verdedigend dan aanvallend. Ze vroeg hem wat hij hier deed. Marcus klemde zijn kaken op elkaar en zijn blik gleed naar het schoonmaakkarretje dat naast hem stond. Hij was beschaamd; maar dat zou hij niet snel toegeven. Uit angst dat zijn stem hem zou verraden zweeg hij maar. Ze kende hem toch als man van weinig woorden; ze was stilte komende van hem vast nog wel gewend. Was dat überhaupt niet één van de redenen dat het uiteindelijk fout gelopen was? Marcus had zijn lesje duidelijk niet geleerd op vlak van communicatie.
Marcus Morrison
Wizard
Marcus Morrison
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid RB4Qe0W

IC :
27

Posts :
35

Name :
Bunny


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 45 y/o
Species: Wizard


Wizard

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Ylva Nephelae do nov 15 2018, 22:02





Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?


Daar stonden ze dan, tegenover elkaar alsof ze verwikkeld waren in een duel. Hun wands in een defensieve en aanvallende ontmoeting. Ylva had inmiddels een aantal keren met haar ogen geknipperd, en de realisatie onder ogen moeten komen dat het vreselijk bekende gezicht geen illusie was. Hij was het echt. Was het teveel gevraagd dat ze even mocht genieten van haar gezin? Haar baan? Van haar, niet van hem. Ze klemde haar hand steviger om haar wand. Het bloed trok weg uit haar knokkels. Lichtjes kantelde ze haar hoofd, terwijl ze zijn blik geen seconde uit het oog verloor. Ze wachtte op een antwoord. Zijn aanwezigheid verwarde haar zo erg dat ze niet wist wat ze moest doen of voelen; Marcus was haar  een verklaring verschuldigd. Dat -van alles wat hij haar verschuldigd was- op zijn minst. En zijn stilte deed een supernova ontstaan in haar borst. Een explosie van onmetelijke kracht. 'Ben je me na zestien jaar komen opzoeken om me niets te vertellen, hm?' Haar stem klonk luider, giftiger dan ze bedoeld had. En minder stabiel. Ze was boos. Natuurlijk was ze boos. Maar iets aan hoe lang haar vraag onbeantwoord bleef, ruilde die emotie in voor verdriet. Hoe droevig was het, dat er na al die jaren niets veranderd was? Hij was nog altijd dezelfde man, die zweeg als het hem even te moeilijk werd.

Voor even stond Ylva zichzelf toe Marcus in zich op te nemen. Iedere centimeter van zijn silhouet in zo min mogelijk tijd. Voorheen was haar blik gebrand op zijn gezicht. Nu, terwijl ze wachtte op zijn antwoord, zag ze pas hoe verslagen hij eruit zag. Langzaam liet Ylva haar wand zakken. Iemand die al verslagen was voor het duel begon, was niet te bevechten. Daarbij was ze moe. Moe van vechten, van zich overal maar als een stormram doorheen knokken. Ze hield hem nog altijd met samengeknepen oogleden in de gaten, maar ze begon enkele stukjes beeld die ze onbewust toch had opgevangen in haar hoofd aan elkaar te plakken. Het karretje. De emmer, de dweil, de vuilnisbak. Haar schouders zakten een stukje naar beneden, hoewel haar ademhaling leek te circuleren van het uiteinde van haar keel naar haar mond. 'Marcus,' zuchtte ze, haar hoofd lichtjes schuddend, 'wat... doe je hier?' Omdat ze nog altijd het antwoord wilde, en dat misschien makkelijker zou krijgen als ze het op zachtere toon vroeg.




@Marcus Morrison
400
Ylva Nephelae
Astronomy Professor
Ylva Nephelae
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid Tumblr_inline_oap69glgp11sordey_100

IC :
15

Posts :
44

Name :
Vee


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 42
Species: Wizard


Astronomy Professor

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Marcus Morrison di nov 20 2018, 15:04

En ze smeet weer verwijten naar zijn hoofd, alsof die zestien jaar er niet tussenzaten, alsof ze elkaar net een dag gemist hadden. "Ik ben hier niet voor jou.", snauwde hij terug, waarna hij zijn wand terugtrok en met een bruusk gebaar weer in zijn binnenzak stopte. Met alle trots en waardigheid die hij nog in zich had duwde hij het schoonmaakkarretje verder haar lokaal in, waarna hij er met zijn armen gekruist voor ging staan. Nu was haar stem zachter terwijl ze vroeg wat hij hier deed. Ze leek eindelijk het karretje gezien te hebben, en zijn outfit, de lijnen op zijn gezicht en de verslagen blik in zijn ogen. Desondanks had hij een rechtte rug, zijn tanden op elkaar geklemd in een bijna vastberaden uitdrukking. Hij werd niet graag zwak gezien - en zeker niet door haar. "Niet iedereen zijn leven ging zo geweldig goed de voorbije zestien jaar.", antwoordde hij na een stilte die veel te lang uitgerokken werd. Hij had er geen spijt van dat hij haar verlaten had - in zekere zin had hij meer spijt dat hij het ooit zo ver had laten komen. Een kind, god moge weten of het zelfs nog leefde, of hij een zoon of een dochter had, of hij hij of zij ooit zou zien.. Marcus had liever gewild dat er nooit een kind geweest was. Dat er nooit een vrouw geweest was. Dan had hij zijn trots nog, zijn waardigheid, zijn baan en zijn vrienden op het ministerie. Maar het leven gaat nooit zoals je het wou, en toen hij jonger was had hij nog in liefde geloofd.
Marcus Morrison
Wizard
Marcus Morrison
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid RB4Qe0W

IC :
27

Posts :
35

Name :
Bunny


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 45 y/o
Species: Wizard


Wizard

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Ylva Nephelae di nov 20 2018, 20:57





Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?


Ze sloeg zichzelf voor haar kop dat ze niet eerder had opgemerkt dat er dan wel innerlijk niets veranderd was tussen hun, maar dat Marcus er compleet anders uitzag. Ze had hem voor het laatst gezien als trotse man; nu kwam hij haast verslagen op haar over. Aan de andere kant, haar harde opmerking had hem wel doen praten en dat was eigenlijk alles wat ze wilde -iets wat ze besefte toen ze zijn stem door het klaslokaal hoorde galmen. Wat had ze de bekende manier waarop de woorden uit zijn mond dansten gemist. Wat vond ze het pijnlijk om te beseffen dat haar inmiddels zestienjarige zoon die woorden nooit had horen dansen. 'Ik ben hier niet voor jou,' had hij haar terechtgewezen. Zijn wand zakte weer, evenals die van haar, en hij rolde zijn apparaat verder het lokaal in. Dat was pas het moment dat Ylva het zich toestond om hem te zien. Echt te zien. Hij stond daar, droeg zijn status met trots, hoewel Ylva haast met zekerheid wist te zeggen dat wat hij moest doen -en misschien al helemaal in deze specifieke situatie- hem uitermate laag en leeg deed voelen. Ze herhaalde haar vraag, zachter dit keer -misschien dat dat haar wel een antwoord op zou leveren, al wist ze dat betreffende antwoord eigenlijk al. Ze wist wat hij hier kwam doen, dat was overduidelijk aan wat hij bij zich had en aan de manier waarop hij alle moeite van de wereld leek te moeten doen om zijn schouders en rug te blijven rechten. De vraag was misschien meer hoe hij hier terecht was gekomen. Marcus leek al tussen haar lijntjes te hebben doorgelezen en haar vraag te hebben vertaald in zijn hoofd. Haar woede had plaatsgemaakt voor een soort pijnlijke compassie. Of misschien een schuldgevoel. Was het egoïstisch om te denken dat het door haar kwam dat hij zijn goede baan was kwijtgeraakt? Wat het ook was, in de stilte die volgde, vond er een verschuiving in haar plaats die ervoor zorgde dat ze bereid was om te luisteren naar wat hij zou zeggen, hoewel haar hart nog steeds bonkten op honderd verschillende plekken tegelijkertijd. 'Niet iedereen zijn leven ging zo geweldig goed de voorbije zestien jaar.' Tot die woorden. Iets in haar knapte. Waarschijnlijk het deel in haar dat moeder was. Al haar redelijkheid schoof zich aan de kant alsof het een strand was dat uit het niets werd overspoeld door een reusachtige vloedgolf, en maakte plaats voor iets ontzettend kinderachtigs. 'Oh echt waar? Wat sneu nou, want het leven van de vrouw die je achterliet om twee kinderen in haar eentje op te voeden was werkelijk waar fan-tas-tisch.' Het eind van haar zin haalde ze haast niet op die ene adem, maar het mocht voor hem best zichtbaar zijn dat ze zo boos op hem was dat ze buiten adem raakte. De stilte die volgde maakte pas duidelijk hoe erg ze haar stem had moeten verheffen. Dat realiseerde Ylva zich zelf ook. Ze zoog een scherpe ademhaling naar binnen, en liet hem kostte wat het kostte niet merken dat ze bang was voor de hoeveelheid woede die er nog zat, na al die tijd. Bang dat het haar over zou nemen en dat ze zichzelf kwijt zou raken. In die ene ademhaling probeerde ze dat te onderdrukken, die gecontroleerde vrouw die ze het beste kende weer terug te vinden. Even sloot ze haar ogen, schudde wederom haar hoofd lichtjes. 'Hadden ze nu echt nérgens anders schoonmaakvacatures?' Ze wist niet tegen wie ze het zei, zachtjes en weer in controle over haar eigen stem, tegen hem of tegen zichzelf. Het maakte haar niet uit dat ze hem met haar woorden misschien beledigde. Misschien wilde ze hem zelfs wel beledigen. Hoe dan ook, had ze hier geen zin in. Ze blies een lok van haar rode haar uit haar blikveld en hing de tas weer om haar schouder, klaar om ieder moment het lokaal uit te benen als hij niets meer te zeggen had.




@Marcus Morrison
682
Ylva Nephelae
Astronomy Professor
Ylva Nephelae
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid Tumblr_inline_oap69glgp11sordey_100

IC :
15

Posts :
44

Name :
Vee


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 42
Species: Wizard


Astronomy Professor

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Marcus Morrison wo nov 21 2018, 19:57

Dat was beter - en toch ook niet. De woede die in haar woorden zat, die ze uitriep en die van haar hele lichaam afdroop was beter dan de medelijdende toon die ze daarvoor had gehad; maar het deed hem ook denken aan de manier waarop ze uiteengegaan waren, zoveel jaren geleden. "Ik heb altijd héél duidelijk gemaakt dat ik geen vader zou zijn.", antwoordde hij, zijn stem zachtjes maar wel degelijk boos. Hij draaide zich naar zijn schoonmaakkarretje, zijn rug naar haar, waar hij met een bruuske beweging de emmer water op de grond zette en er zijn dweil in dopte. Haar volgende woorden gingen echter niet aan hem voorbij; ze waren de druppel die de emmer deed overlopen, zoals zijn emmer omverviel terwijl hij zich plots omdraaide met dweil en al. Hij negeerde het water dat over de grond en zijn schoenen liep; zijn blik was woedend en zijn met rimpels gelittekend gezicht opgetrokken in een boze snauw. "Denk je dat ik hier voor mijn plezier sta?!", riep hij haar toe. "Dat ik hier kom, puur om jou te ergeren?", oh nu was het toch mooi geweest. Dacht ze dat hij zo in elkaar zat? Kende ze hem dan echt niet meer na die zestien jaar, of had ze hem nooit echt gekend? "Denk je echt dat de wereld alleen maar rond jou draait? Dat alles wat ik doe om jou draait? Jij bent al zestien jaar geen deel meer van mijn leven en daar ben ik blij om ook!" Hij zei het luid, in één adem, en na die adem was de ruimte doodstil. Marcus hijgde en ergens besefte hij zich dat hij niet vaak zo veel woorden na elkaar zei; dat maakte al duidelijk dat die laatste zin te ver was gegaan voor de man, die zo wanhopig probeerde vast te houden aan zijn trots.
Marcus Morrison
Wizard
Marcus Morrison
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid RB4Qe0W

IC :
27

Posts :
35

Name :
Bunny


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 45 y/o
Species: Wizard


Wizard

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Ylva Nephelae zo dec 02 2018, 21:41





Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?


Oh -dat hij het duidelijk had gemaakt dat hij hen zou verlaten, dat was zijn argument. Dan was natuurlijk alles vergeten en vergeven. Ylva kookte. Ze had zichzelf wel eens toegestaan, op momenten alleen onder de sterren, om zich voor te stellen dat ze elkaar eens weer zouden zien. Dat hij terug zou komen. Dat hij zich bedacht had. Dat hij plotseling spijt had van alles wat hij gedaan had -of liever gezegd, niet gedaan had en dat hij direct alles uit handen had laten vallen om haar en haar gezin op te komen zoeken. Ze had zich op die momenten ook heus wel een voorstelling kunnen maken van hoe ze zich zou voelen, als dat zou gebeuren -niet ook maar ergens in de buurt van dit. Natuurlijk, ze was even vergeten dat hij het slachtoffer was van de hele situatie, want hij had duidelijk gemaakt wat hij wilde. Misschien was het de overanalyse van zijn woorden die ervoor zorgde dat ze niet nog eens naar hem ging schreeuwen. Misschien kwam het doordat ze zoveel wilde schreeuwen dat ze haar woorden niet kon kiezen. Hoe dan ook, ze was er volledig klaar mee. Bovendien had Marcus zich al omgedraaid om aan zijn werkzaamheden te beginnen en ze wilde van die gelegenheid gebruik maken. Ze had haar ogen gesloten en met een ademhaling een opmerking gemaakt waarvan het haar niet eens kon schelen of hij het hoorde of niet. Ze had haar tas gepakt en haar eerste stap richting de deur gezet -ze kon hier toch zeker niet blijven staan zodat hij haar maar kon blijven beledigen als ze ook zo ver mogelijk bij hem uit de buurt kon zijn op dit moment? Maar het geluid dat door het lokaal echode, was te scherp om niet te bevriezen. Marcus had zich omgedraaid, zijn uitdrukking waarschijnlijk even woedend als zij zojuist naar hem geweest was. ‘Denk je dat ik hier voor mijn plezier sta?! Dat ik hier kom, puur om jou te ergeren?’ Ylva kromp ineen. Plots was het makkelijker om naar het water te kijken, dat een grote plas vormde op de vloer van haar klaslokaal, dan naar zijn gezicht. Toen bedacht ze zich dat hij geen recht had om te zeggen wat hij had gezegd, en rechtte ze haar rug, haar schouders. Haar kin. Ze had al twee keer gevraagd wat hij hier kwam doen, en hij had zijn trots belangrijker gevonden dan haar vraag. Hij had alle tijd gehad zichzelf uit te leggen, en Ylva vond dat ze hierboven stond. Hij mocht zich dan wel aangevallen voelen in zijn trots, maar hij had absoluut niet het recht te ontkennen dat hij haar kwam ergeren. Dat kwaad was namelijk al geschied. ‘Denk je echt dat de wereld alleen maar rond jou draait? Dat alles wat ik doe om jou draait? Jij bent al zestien jaar geen deel meer van mijn leven en daar ben ik blij om ook!’ Ze had er spijt van. Dat ze op dat moment juist in zijn ogen had moeten kijken. Was ze nu maar niet zo hoogmoedig geweest haar blik op hem te richten, dan hadden zijn woorden haar niet op deze manier kunnen raken. Dan had hij niet gezien hoe tranen van frustratie en pijn in haar groene ogen op waren geweld. Pijn, omdat hij de meeste woorden die ze hem ooit in één adem had horen zeggen had gebruikt om haar zo diep mogelijk te kwetsen. Dat meende hij niet, moest ze zichzelf vertellen. Hij was niet blij. Blij betekende voor hem een succesvolle baan, een positie waar hij trots op kon zijn -het liefst binnen het ministerie. En kijk waar hij nu stond. Hij was niet blij. Pijn droop aan alle kanten van hem af. Ze liet haar blik naar de plas water glijden en slikte haar ziltige tranen weg. 'Je bent hier overduidelijk niet omdat je ook maar een blik op je bloedeigen zoon wil werpen, je bent hier ook niet voor mij...' sprak ze zachtjes, haar blik nadat ze genoeg moed verzameld had en haar ogen weer droger werden rustend op die van hem, 'Dus ik ga het je nog één keer vragen.' Ze beet op haar lip, zuchtte. 'Waarom ben je hier?'




@Marcus Morrison
###
Ylva Nephelae
Astronomy Professor
Ylva Nephelae
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid Tumblr_inline_oap69glgp11sordey_100

IC :
15

Posts :
44

Name :
Vee


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 42
Species: Wizard


Astronomy Professor

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Marcus Morrison di jan 15 2019, 20:57

Tuurlijk, hij was fout geweest, zoveel jaren geleden. Hij had pijn veroorzaakt, hij had dingen gedaan waarvan hij soms liever gewild had dat hij ze niet gedaan had. Maar zie waar ze nu stonden, recht tegenover elkaar na al die tijd - maar niet op hetzelfde niveau. Zij professor en hij concierge, alsof dit een slechte comedy film was, of misschien eerder een tragedie. Zijn trots was de grond in gestampt en daar moest zij natuurlijk een schepje bovenop doen; altijd maar schepjes erbovenop doen. Hij klemde zijn kaken op elkaar, richtte zijn blik weg van haar en haar met pijn getekende gezicht. Zijn eigen door stress gehavende gezicht verried dezelfde blik, zelfs onder zijn trots en zijn doorzettingsvermogen. Even liet Marcus de stilte duren, heel even maar; maar ze viel zwaar, als een last op zijn rug. De gebeurtenissen hingen tussen hen in als een koord die hen zelfs na al die jaren nog steeds aan elkaar vastbond. "Omdat dit de enige plaats is waar ik.. Terecht kon", antwoordde hij, zijn stem plotseling zachtjes na de uitbarsting van daarnet. Nee, hij vertelde haar niet het hele verhaal; over hoe hij job na job had gedaan, hoe hij geen enkele had kunnen houden. Zo diep zat hij nog niet; zo veel trots had hij nog over.
Marcus Morrison
Wizard
Marcus Morrison
icon + karakterkaart :
Heart Like an Asteroid RB4Qe0W

IC :
27

Posts :
35

Name :
Bunny


Hogwarts ID
Year: Graduate
Age: 45 y/o
Species: Wizard


Wizard

Terug naar boven Ga naar beneden





Heart Like an Asteroid Empty Re: Heart Like an Asteroid

Bericht van Gesponsorde inhoud

Gesponsorde inhoud


Terug naar boven Ga naar beneden

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven

- Soortgelijke onderwerpen
» Fire made a bleeding heart [Lev] || Aragog opdracht

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum