Het bleef maar achter in zijn hoofd zitten, elke avond leek het erger te worden. Was het niet de bedoeling dat het juist minder zou moeten worden? Immers was hij weg, vér weg van alles inmiddels. Darcy voelde kippenvel verschijnen op zijn armen, terwijl hij door het gebouw heen liep en vluchtig wreef hij erover heen om het te laten verdwijnen. Misschien moest hij toch maar eens naar de ziekenboeg gaan, hij voelde zich een beetje koortsig worden en hij kon nu niet ziek worden. Immers had hij nog lessen te volgen, huiswerk te maken en te leren voor examens. Nooit gedacht dat hij zo goed bezig zou zijn voor z'n studies, maar het leidde hem af van alles om hem heen. Het ging allemaal zo goed, waarom was het nu zo fout aan het gaan doen? Damn, het irriteerde hem dat hij het niet wist. Misschien moest hij zich gewoon eens een beetje goed uitsloven, iets doen waar hij echt plezier in had. Misschien dat dat hem zou helpen. Hij dacht na, wat voor mischief kon hij gaan uithalen? Zijn zwarte ogen gleden over zijn omgeving heen, om opeens oog in oog te staan met een bekend gezicht. "Oh," zei hij, iets wat verbaast.