Merry Wishes [Rose]

Het was de dag voor kerst, om precies te zijn kerstavond en zoals gewoonlijk at iedereen in de Great Hall samen. Haar donkerbruine ogen gleden naar een van de leerlingen die ze goed kende, Rose. Ze was best close met haar geworden doordat de ander haar uitgeput en ziek in bed had gevonden nog niet eens zo lang geleden. De hal zag er zoals altijd bewonderingwaardig uit waardoor het meisje haar ogen tevreden langs iedereen liet glijden die aan dezelfde tafel zat. Toch staarde ze niemand aan, zo onvriendelijk en ongemanierd was het jonge kind toch niet. De tijd van kerst en rond kerst bracht altijd het beste uit iedereen naar voren toe; tenminste bij Muggles. Het meisje wist niet of Wizards ook tradities hadden waardoor het geen verrassing was dat het jonge meisje voorzichtig naar Rose toe leunde om haar wat in haar oor te kunnen fluisteren. ”Rose?”, begon ze op een onzekere en voorzichtige toon terwijl haar donkerbruine onschuldige kijkers op de ander gericht waren. Ze had haar hap al doorgeslikt, wellicht had ze niet zoveel honger. Het was altijd zo druk en ze wou niet dat iemand teveel aandacht aan haar zou besteden maar toch wou ze ook iets moois doen voor anderen. Het was altijd een kwestie van dingen afwegen naar elkaar. Durfde ze op te staan en iedereens aandacht te vragen, of bleef ze liever verstopt zitten in de veiligheid van een ouderejaars studente die haar had geholpen met haar zorgzaamheid. Ze zag de oudere studente wellicht bijna als een oudere zus die ze nooit had gehad.
Kortom, ze vertrouwde de ander zonder er over na te denken. ”Hebben Wizards ook tradities rondom kerst?”, vroeg ze zacht, ze kon zich niet voorstellen dat het niet het geval zou zijn. Kerst ging altijd over vrede, over gezamenlijk er voor elkaar te zijn ondanks ras, geslacht of geaardheid. Haar ogen gleden even naar Professor Nekrasov, ze wist hoeveel mensen negatief over hem dachten door zijn verleden. De Professoren zorgden voor elke leerling ook al hadden ze het druk, en waren ze af en toe afstandelijk. Mocht er iets zijn wist ze dat ze op hen aan kon, al helemaal omdat ze zelf het al had ervaren. Daarbij was ze ook in staat geweest om een leuke date te organiseren, of ze hoopte dat de betreffende Professoren het leuk hadden gevonden. ”Wij deden altijd iets voor elkaar, denk je dat de anderen het leuk vinden als we allemaal de leraren ondanks dat ze niet altijd even leuk zijn, bedanken voor een goed jaar?” Vervolgde ze zachtjes op een gedempte toon. Het was duidelijk dat ze dit niet harder uit durfde te spreken waardoor ze de ander aan keek. Rose stond er wel om bekend niet zo verlegen te zijn en gewoon de waarheid er uit te flappen.