Waking Hours [Rose]

Aryana was meestal als een van de eersten wakker en beneden in de Common Room. Vaak omdat ze dan rustig aan haar dag kon beginnen en even van haar ochtend kon genieten. De laatste tijd was ze echter uitgeput geraakt van nachtmerries die bijna elke dag haar nachtrust verstoorden. Hoewel twee leraren dit al hadden ondervonden was er nog geen oplossing aam het licht gekomen en had het jonge meisje haar bed niet meer in doodsangst verlaten. Deze nacht was een van de heftigste tot nu toe geweest; de nachtmerrie had zich meerdere malen herhaald wat er toe geleid had dat Aryana zichzelf het bed niet meer uit kon krijgen.

Rond de tijd dat het licht werd; en haar ogen de omgeving konden herkennen, was het jonge meisje eindelijk in staat om voldoende te ontspannen om weer in slaap te vallen. Rond deze tijd was het echter al het moment dat enkele het bed uit zouden komen; om op tijd klaar te zijn voor het ontbijt en de lessen die daarna volgden. Haar donkerbruine ogen opende zich slaperig toen ze haar kamergenootjes hoorde rommelen, waarna ze zacht kreunend zichzelf weer omdraaide en haar hoofd tegen het zachte kussen aan drukte. Ze was zo moe, en had er absoluut geen behoefte aan al op te staan. Misschien kon ze haar ogen nog voor vijf minuten dicht doen. Dat zou vast geen probleem zijn, een paar minuten maar; dan zou het jonge meisje het warme bed verlaten.

Een paar minuten werden er tien, iets dat zeer ongebruikelijk was. Immers was ze vaak de eerste van haar kamer die beneden kwam en sprak ze graag met de andere studenten die dan al wakker waren. Waarschijnlijk zou het onderhand wel opvallen dat ze er niet was; het meisje krulde zich ongemakkelijk nog verder op terwijl ze een vermoeide zucht onderdrukte.

Vaag herinnerde ze zich dat ze een van de oudere studenten, Rose had gevraagd om samen naar de Great Hall te lopen. Zodat ze meer vragen over Quidditch kon stellen en kon leren over die sport. Immers leek het net zo bekend als voetbal in de Muggle wereld leek en wou ze mee kunnen praten. Nu snapte ze er nog niets van en wie kon het haar beter uitleggen dan iemand die het speelde? Aryana wreef vermoeid een hand over haar voorhoofd heen, een belofte was een belofte; ze kwam normaal gesproken nooit te laat. Echter had ze simpelweg de energie niet om het bed te verlaten en lag ze eindelijk lekker.