A change of pace [Craig]

van **Aryana Miller** ma dec 31 2018, 10:40

No one ever finds life worth living - one has to make it worth living

Het was oudjaarsdag, dat betekende dat de jaarwisseling er aan zat te komen. Aryana had er nooit echt van gehouden, in de Muggle wereld was er veel vuurwerk geweest, zodat iedereen letterlijk knallend het nieuwe jaar in ging. Ze vond het geluid te hard en was doodsbang voor alles dat met vuur te maken had. Kortom, het jonge meisje had zich verstopt in de Common Room met een boek om maar niet te hoeven denken aan de mogelijke dingen die Wizards op oudjaarsdag deden. De vraag was echter of ze de rust nog kon behouden of dat ze halverwege de dag zenuwachtig rond zou dwalen. Het meisje sloeg al zuchtende een bladzijde om in het best wel interessante boek over muggle planten, die ze had gekregen voor kerst van een van de andere studenten.

Het geluid van naderende voetstappen deed het meisje echter opkijken, het was relatief vroeg in de ochtend dus had ze niet verwacht iemand te zien. "Morgen?" Groette het meisje op een zachte, warme stem terwijl ze haar House genoot met een bedenkelijke blik aan keek. Donkerbruine bijna zwarte ogen gleden langs zijn gezicht waarna ze even op zijn tattoo's bleven hangen. Zelf had ze er weinig mee, ze vond de tekeningen vaak een tikkeltje beangstigend, het gaf de mensen namelijk een wat gevaarlijker uiterlijk. Tenminste zolang er geen bloemen en vlinders getatoeëerd waren. Ergens in haar achterhoofd vroeg ze zich af wat de reden van zijn tattoo's waren geweest, sommigen namen immers een tattoo voor een overleden familielid of vriend terwijl anderen het deden omdat ze het gewoon mooi vonden of zelfs voor een emotionele en fysieke overwinning. Haar ogen gleden weer naar het boek waarna ze die dichtklapte.

@Craig Stone || words: 283

Θ Θ Θ

van **Craig Stone** wo jan 02 2019, 15:49

Oudejaarsdag. Dat wilde zeggen dat hij straks een manier moest gaan verzinnen om het nieuwe jaar te gaan vieren. En hij had nog geen idee wat hij wilde gaan doen. Meestal was hij tijdens deze periode thuis zodat hij met zijn vrienden wat kon gaan drinken, maar dit jaar had hij besloten om op school te blijven. Natuurlijk kon hij altijd nog vanmiddag de Hogwarts Express nemen en snel naar huis gaan, maar aan de andere kant had het ook wel iets om hier te blijven en het met mensen van zijn eigen soort te vieren. Natuurlijk was het wat minder dat hij in de wetenschap verkeerde dat zijn moeder dan alleen thuisbleef, maar zij had gezegd dat zij dat tijdens deze periode niet erg vond omdat ze waarschijnlijk toch moest gaan werken. Ze had aangegeven dat hij voor haar in elk geval niet naar huis hoefde te komen en hoewel Craig het best zielig vond als hij haar volledig alleen liet tijdens de feestdagen wist hij ook wel dat ze weinig contact zouden hebben als hij wel naar huis zou gaan. En voor zijn vrienden hoefde hij het ook niet per se te doen. Maar goed, hij had dus nog tijd om erover na te denken. Aangezien het vakantie was en ze geen uniform hoefden te dragen, had Craig vandaag gekozen voor een spijkerbroek met een zwart shirt dat spande om zijn borstkas en zijn spieren liet zien en daarover een simpel zwart vest. Zijn haar was in zijn gebruikelijke stijl naar achteren gestreken met behulp van wat gel en zijn tatoeages waren beter zichtbaar dan als hij zijn uniform zou hebben gedragen. Hij bereikte de common room al snel en merkte tot zijn verbazing op dat hij daar niet alleen was. Zijn blik bleef hangen op een schattig uitziend meisje dat hem een goede morgen wenste. Hij glimlachte naar haar en stak zijn hand begroetend naar haar op. “Morgen,” antwoordde hij terug en hij liep naar haar toe. Hij had niet echt plannen en aangezien zij hier ook maar zo alleen zat, besloot hij om wat tijd met haar door te brengen. “Vier je je feestdagen niet bij je ouders?” vroeg hij met een frons aan haar. De meeste kinderen van haar leeftijd gingen naar huis omdat hun ouders dat liever hadden. Hij vroeg zich af waarom het meisje op school was gebleven.

van **Aryana Miller** wo jan 02 2019, 17:58

No one ever finds life worth living - one has to make it worth living

De oudere student die op deze bijzondere dag ook redelijk op tijd zijn bed had verlaten, zag er toch wel een tikkeltje beangstigend uit. Immers vielen de tatoeages behoorlijk op, nu hij een spijkerbroek, shirt en vest droeg. Zelf had ze een nette rode trui en donkere spijkerbroek aangedaan, die comfortabel zat en die haar warm hield in de nog redelijk koude Common Room. De jongen glimlachte waarna hij begroeten een hand naar haar opstak. ”Morgen,” herhaalde hij, waarna hij naar haar toe liep. Voorzichtig sloot het meisje het gloednieuwe boek terwijl ze haar blik een tikkeltje ongemakkelijk over zijn gespierde lichaam liet glijden. Ze wist dat ze niets te vrezen had voor een House genoot, maar alsnog bezat hij een ‘bad boy vibe’. ”Vier je je feestdagen niet bij je ouders?” Vroeg hij met een frons aan het jonge meisje waardoor ze haar hoofd schudde en emotioneel op haar lip beet. Het was al lastig genoeg om alleen te zijn, zonder dat iemand er na vroeg. Immers waren haar vader en moeder al overleden, de ene door een ongeluk met magie en de ander door een brand die het huis met de grond gelijk had gemaakt. Ze woonde bij haar oom en tante die waarschijnlijk op vakantie waren met hun gezin. De meeste kinderen van haar leeftijd waren wellicht wel bij hun ouders of voogd te vinden. Zijzelf bleef liever hier, waar ze zich langzamerhand thuis begon te voelen. Zelfs al was alles nog vreemd en beangstigend. Immers wist ze wat magie kon doen en moest ze dagelijks de Common Room in waar een zacht haardvuur brandde. Iets dat ze niet makkelijk vond om te zien. Tranen verzamelden zich in haar ogen terwijl ze haar blik op haar trillende handen richtte. ”Ze zijn dood.” Sprak ze zachtjes, terwijl ze moeizaam een brok in haar keel wegslikte. Ze zouden niet terug komen, nooit. Natuurlijk had ze haar tante, die ook het hoofd van de afdeling was. Professor Ichor, al kende ze die nog niet zo goed. Daarbij wist ze ook niet hoe de school het nieuwjaar zou startten. ”Wat doet deze wereld met oud en nieuw?” Vroeg ze zachtjes, een tikkeltje nieuwsgierig. Ondanks de emoties die haar borstkas deed samentrekken in het verdriet dat ze voelde. Tranen drupten stil over haar wangen heen, waarna ze het boek voorzichtig op de tafel voor haar neer legde, voordat ze zich iets opkrulde in de gemakkelijke stoel. Ze nam het hem niet kwalijk, dat hij haar ouders had opgebracht, immers kon hij niet weten wat er gebeurd was. Niemand kon het weten tenzij ze het hen had verteld. De nachtmerries waren gelukkig minder geworden. ”Er is toch geen vuur?” Vervolgde ze, vragende naar haar grootste angst. Immers wist ze bijna zeker dat een oudere student meer hierover wist dan zijzelf.

@Craig Stone || words: 467

Θ Θ Θ

van **Craig Stone** do jan 03 2019, 20:07

Craig moest een lach onderdrukken toen hij zag hoe ze naar hem keek. Hij had nu eenmaal een intimiderend uiterlijk door het feit dat hij zoveel tatoeages had en hij kon zich voorstellen dat iemand van haar leeftijd het nog angstaanjagender zou vinden dan iemand van zijn eigen leeftijd, maar desondanks had hij niet het idee dat zijn gezicht echt iets was om bang van te worden. Hij zorgde er daarom dus expres voor dat hij een open blik op zijn gezicht hield zodat ze daar in elk geval al niet door af kon schrikken. Hij wilde haar immers niet bang maken, dat was helemaal niet zijn bedoeling. Je had natuurlijk van die pestjochies van zijn leeftijd die dat wel wilden doen en die pakte hij ook aan als het nodig was. Hij was er altijd in voor iemand te beschermen; al zeker een housegenoot. Craig’s voornemen om niet te fronsen vervloog vanaf het moment dat hij zag dat ze op sentimentele wijze op haar onderlip beet, alsof hij een gevoelig onderwerp had aangesneden. Toen ze later begon te huilen en toelichtte dat haar ouders dood waren, begreep hij dat dat ook effectief zo was. Even was zijn blik onbewogen en wist hij niet direct hoe hij moest reageren. Hij vond het zielig voor haar en hij was aangedaan door het feit dat hij haar herinnerd had aan dat vervelende gegeven. Het was praktisch gezien zijn schuld dat ze nu aan het huilen was, ook al kon hij niet weten dat haar ouders dood waren. Aan hem om het nu weer goed te maken. “Kom hier,” murmelde hij en hij stak zijn arm naar haar op ten teken dat ze hem mocht knuffelen als ze dat wilde. Hij ging haar niet zomaar in een knuffel trekken; ze was emotioneel en hij wilde geen foute keuzes maken. Als ze tegen hem aan wilde liggen zodat hij haar een knuffel kon geven, dan kon ze daar zelf voor kiezen door naar hem toe te gaan. “Ze vieren dat er een nieuw jaar is aangebroken,” zei hij zachtjes tegen haar. “Sommige mensen hopen dan op een beter jaar en op meer geluk, dat er hun nog goede dingen staan te gebeuren. Het leven bestaat gelukkig niet alleen maar uit verdriet en uit ellende, al is dat voor jou misschien soms moeilijk te geloven.” Hij glimlachte meewarig naar haar en voelde zijn hart nogmaals samentrekken toen hij de angst in haar ogen herkende. Het meisje was er duidelijk niet van gediend dat er vuurwerk werd afgeschoten. Gelukkig was het binnen Hogwarts verboden om dat te doen en trokken de meesten daarvoor naar Hogsmeade. Zolang ze hier zou blijven, was ze dus veilig. Even aarzelde hij, maar toen had hij zijn beslissing blijkbaar al gemaakt. “Geen vuur,” beaamde hij geruststellend. “Alleen vuurwerk, een paar harde knallen. Maar die duren meestal niet langer dan een halfuur en in uitzonderlijke gevallen een uur.” Hij twijfelde kort. “Als je wilt kunnen we vanavond samen hier blijven? Ik kan je er wel van verzekeren dat niemand met vuurwerk in je buurt zal komen. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen. Of…” Hij glimlachte. “Of we gaan op een veilige afstand samen naar het vuurwerk in Hogsmeade kijken? Ik zal de hele tijd bij je blijven om te zorgen dat je niets gebeurt.”

van **Aryana Miller** zo jan 06 2019, 20:15

No one ever finds life worth living - one has to make it worth living

Mensen die zo betekend waren met inkt zagen er altijd dreigender uit, alsof een donkere wolk om hun lichaam heen hing; dat terwijl vele van hen wellicht zelfs heel erg vriendelijk waren. Aryana wilde geen vooroordelen hebben, maar het was lastig niet een tikkeltje ongemakkelijk de ander aan te staren. Zijn gezichtsuitdrukking vertelde echter dat hij niet gemeen was, die was ontspannen en vriendelijk. Waardoor ze om de tatoeages heen kon kijken. Er waren voldoende studenten van zijn leeftijd die haar wellicht wel hadden beangstigd, immers konden mensen dreigend overkomen als ze dat wilden. Daarbij voelden sommigen zich machtig als anderen bang voor hen waren. Bij de oudere Hufflepuff student leek dit echter niet het geval te zijn. Bij zijn vraag naar haar aanwezigheid en haar ouders, kon het meisje haar emoties niet onderdrukken. Immers miste ze haar ouders natuurlijk, vreselijk erg. Ze was nog jong, had nog zoveel dat ze haar ouders had willen laten zien, zoals het afstuderen of leren van magie. Het krijgen van haar eerste en hopelijk enige wand. Het sturen van brieven met haar uil en leren wat de wereld was die haar moeder had gekend. De ander leek echter niet te weten hoe hij erop moest reageren, immers vielen de tranen die stil over haar wangen drupten, natuurlijk wel op. Het was ook lastig, een kind van haar leeftijd kon van knuffels en aandacht houden maar vele wilden daar ook niets meer mee te maken hebben. Aryana vond het aan de ene kant prettig om geknuffeld te worden maar aan de andere kant kon het ook behoorlijk oncomfortabel zijn. Zeker bij vreemden. Toen ze toelichtte dat haar ouders waren overleven, bleef het heel even stil; voordat de oudere student haar voorzichtig aanmoedigde bij hem te komen. Niet alleen te zijn in haar verdriet, en het te delen met haar Housegenoot. “Kom hier,” sprak hij, terwijl hij een arm naar haar uitstak, voordat ze van de stoel af kwam en met tranen in haar ogen tegen hem aan kroop. Ze verborg haar gezicht tegen zijn kleding aan zodat hij haar niet kon lezen, de emoties niet in haar blik kon zien. Al was het natuurlijk aan de rest van haar lichaamshouding wel te ontdekken. Ze droeg een intens verdriet en gemis met zich mee. Uiteindelijk aangezien ze een grote angst had voor vuur, en aan iets anders wilde denken besloot ze hem wat over de nieuwjaarsviering te vragen. Immers wist ze dat de kans groot was dat het ook hier werd gevierd. “Ze vieren dat er een nieuw jaar is aangebroken,” zei hij zachtjes tegen het jongere meisje waarna ze langzaam knikte. Dat deden ze ook altijd bij haar, het vieren van het nieuwe jaar. Ook al was het weer een jaar zonder haar ouders, en dit keer ook zonder haar oom en tante en diens kinderen. . “Sommige mensen hopen dan op een beter jaar en op meer geluk, dat er hun nog goede dingen staan te gebeuren. Het leven bestaat gelukkig niet alleen maar uit verdriet en uit ellende, al is dat voor jou misschien soms moeilijk te geloven.” Glimlachte hij naar haar, het was duidelijk dat hij haar probeerde te troosten, waardoor er een waterig glimlachje op haar onschuldige gezicht ontstond. ”Dat deden wij ook altijd in de Muggle wereld.” Sprak ze zachtjes, op een licht trillende toon. Het was duidelijk dat hij de angst in haar ogen had gezien, dat hij merkte dat ze bang was voor vuur. Het was natuurlijk ook geen wonder, als iemand bedacht dat het meisje een brand had overleefd; een die haar vader had omgebracht. De ander leek even te aarzelen voordat hij weer sprak. “Geen vuur,” herhaalde hij, voordat ze zich wat dichter tegen hem opkrulde, in de stoel waarop hij had gezeten. “Alleen vuurwerk, een paar harde knallen. Maar die duren meestal niet langer dan een halfuur en in uitzonderlijke gevallen een uur.” Een paar harde knallen verderop deden haar niet zoveel, het was het aanzicht van dansende vlammen en rook dat haar altijd beangstigde. Ze herinnerde zich nog de donkere kamer, terwijl rook het huis langzaam vulde. “Als je wilt kunnen we vanavond samen hier blijven? Ik kan je er wel van verzekeren dat niemand met vuurwerk in je buurt zal komen. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen. Of…” Hij glimlachte naar het jongere meisje. “Of we gaan op een veilige afstand samen naar het vuurwerk in Hogsmeade kijken? Ik zal de hele tijd bij je blijven om te zorgen dat je niets gebeurt.” Ze wist niet eens of ze wel in Hogsmeade mocht komen, immers was ze nog een eerstejaars. ”Ik weet niet of ik wel in Hogsmeade mag komen, immers ben ik een eerstejaars.” Sprak ze zachtjes terwijl ze zuchtte en haar blik weer naar het boek gleed. Het zou natuurlijk geweldig zijn als ze de knallen kon negeren maar aan de andere kant was deze dag ook weer bijzonder.

@Craig Stone || words: 819

Θ Θ Θ

van **Craig Stone** di jan 08 2019, 15:44

Het deed Craig goed dat ze zijn uitnodiging accepteerde en tegen hem aankroop. Het waren dit soort momenten dat hij wenste dat hij een kleiner broertje of een kleiner zusje had. Het was aan de ene kant wel fijn om alle aandacht van zijn moeder te krijgen, maar aan de andere kant was het soms ook wel eenzaam om als het enige kind binnen een gezin op te groeien. Aan de andere kant zou zijn moeder nog meer financiële problemen hebben gehad als ze nog één mond had gehad om te voeden, zeker nadat zijn vader haar zo in de steek had gelaten. Nee, misschien was hun huidige situatie dan toch wel ergens goed voor. Het meisje kroop dicht tegen hem aan in de stoel die hij had uitgekozen om in te gaan zitten en draaide haar hoofd zo dat hij haar gevoelens niet kon lezen van haar gezicht, maar dat hoefde ook niet. Hij kon zich inmiddels wel inbeelden hoe ze zich voelde. Hij sloeg zijn arm beschermend om haar heen en streelde met zijn andere hand door haar haren. Doordat hij zo groot gebouwd was en ook aan de gespierde kant leek het kleine meisje wel te verdwijnen in zijn omhelzing. Craig hoopte dat ze dat het haar alleen maar veiliger liet voelen en niet enkel een opgesloten gevoel gaf. Hij had nog niet veel mensen in zijn leven moeten troosten, behalve zijn moeder dan. Hij hoopte dus dat hij het goed deed. Nadat hij zijn voorstel had gedaan, gaf ze aan dat ze eerstejaars was en om die reden niet zeker wist of ze naar Hogsmeade mocht gaan. Hmm, fair point. “Geen probleem,” zei hij met een glimlach. “Normaal gezien kunnen we het ook vanuit hier zijn. Als we naar the Astronomy Tower zouden gaan, zouden we het zeker moeten kunnen volgen. Maar alleen als jij dat wilt natuurlijk.” Hij had eigenlijk niet verwacht dat hij het nieuwe jaar zou vieren samen met een huisgenoot die haar verdriet bij hem uitte omwille van haar ouders, maar het was niet onaangenaam. Misschien kon hij de troost zijn die ze zo wanhopig zocht op momenten zoals deze. “Of the Hogwarts grounds. Als we in één van die tribunes van the Quidditch Field gaan staan, zouden we het ook moeten kunnen volgen.” Hij merkte dat ze in elk geval niet meer zo erg van slag was als daarnet, toen ze net had verteld over haar ouders. Dat wilde zeggen dat hij toch redelijk goed zijn best deed om haar te troosten.

van **Aryana Miller** ma jan 14 2019, 13:02

No one ever finds life worth living - one has to make it worth living

Aryana had geen problemen de veiligheid op te zoeken van iemand die haar troost bood. Immers had ze langzamerhand al geleerd dat Housegenoten vaak net een familie waren. Ze zorgden voor elkaar, zeker in Hufflepuff, daar waar hen die het goede wilde doen vaak ingedeeld werden. Ze was niet bijzonder slim of sterk, maar haar kracht zat hem in haar karakter. De wil om anderen te helpen en zelfs te beschermen als het nodig was. Zoals de oudere student haar nu beschermde. Zelf had ze geen dichtbij staande familie, afgezien van een tante en oom waarbij ze woonde en natuurlijk Professor Ichor die ook een tante bleek te zijn. Geen broers of zussen, die net als haar het vuur hadden overleefd; ze had er zelfs geen gehad. Haar ouders hadden er niet nog meer kinderen kunnen krijgen, aangezien ze maar drie jaar oud was geweest toen haar moeder overleed. Haar vader had het vuur dat hun huis had verwoest ook niet kunnen ontsnappen; waardoor ze als wees over was gebleven toen ze vijf jaar oud was. Haar vader was ze echter nooit vergeten, net zoals ze nog steeds de geur van rook en vuur kon herinneren toen ze ontsnapte. Dat soort ervaringen bleven een jong kind altijd bij. De oudere student sloeg een arm beschermend om haar heen, toen ze zich tegen hem opkrulde. Tranen drupten over haar wangen, maar ze maakte geen geluid. Dat was ook niet nodig, soms bracht de stilte de beste herinneringen naar boven toe. Zijn andere hand streelde door haar lange haren heen, terwijl het meisje doodstil bleef zitten, dit keer was het geen stilte voor de storm. Doordat de ander zo groot gebouwd was, en ook nog eens gespierd; verdween het jongere kind in zijn omhelzing; toch was het niet onprettig. Hij dwong haar niet om troost te zoeken, hij liet het toe; stelde haar op haar gemak.
Nadat ze het over vuurwerk hadden gehad, legde het meisje uit dat ze niet eens wist of ze in Hogsmeade mocht komen. Zover zij het wist, waren enkel derdejaars en ouder toegelaten om het schoolterrein te verlaten; tenzij ze naar huis gingen natuurlijk. ”Geen probleem.” Zei de oudere jongen terwijl het meisje diep inademde en wat na snufte. “Normaal gezien kunnen we het ook vanuit hier zien. Als we naar the Astronomy Tower zouden gaan, zouden we het zeker moeten kunnen volgen. Maar alleen als jij dat wilt natuurlijk.” Verbaasd draaide ze haar nog licht betraande gezicht naar de ander toe. Ze wist niet dat er zoveel vuurwerk zou zijn, Hogsmeade was niet al te ver weg; maar ook zeker niet naast de deur. Hoe kregen ze dat voor elkaar? ”Dat is dan best veel vuurwerk,” Murmelde het jongere kind zachtjes; bedenkelijk. “Of the Hogwarts grounds. Als we in één van die tribunes van the Quidditch Field gaan staan, zouden we het ook moeten kunnen volgen.” Vervolgde hij, waarschijnlijk opgelucht met het feit dat hij het meisje had kunnen troosten en ze niet langer huilde. Al was de angst nog steeds in haar donkerbruine ogen te lezen. ”Denk je dat Professor Nephelae ons toelaat in de Astronomy Tower?” Het meisje was immers het liefst zo ver mogelijk verwijderd van vuur; binnen was ze wellicht veilig. Tenzij vuurwerk natuurlijk het gebouw zou raken; al verwachtte ze wel dat Hogwarts beveiligd was tegen bepaalde aanvallen van bijvoorbeeld magie.

@Craig Stone || words: 560

Θ Θ Θ

van **Craig Stone** di jan 15 2019, 21:48

Toen ze haar hoofd naar hem draaide en hij zo naar haar betraande wangen kon kijken, kon hij het niet laten om met zijn platte hand over haar beide wangen te gaan zodat hij de tranen weg kon wrijven. Ze deed hem steeds meer denken aan het zusterfiguur die hij nooit had gehad, maar wel graag had willen hebben. Het voelde goed aan om hier samen met haar te zitten en haar te troosten. Hij hoopte dat als ze ouder zou worden en hij af zou studeren, dat iemand anders het van hem over zou kunnen nemen als ze zich niet goed voelde. Maar hij beloofde voor nu aan zichzelf dat hij zowel dit jaar als volgend jaar er voor haar zou zijn als ze dat nodig had. Helaas zou hij haar niet zien opgroeien – tenzij hij natuurlijk in Hogsmeade ergens aan de slag kon gaan – maar hij had in elk geval de laatste dag van dit jaar hopelijk een beetje dragelijk voor haar gemaakt. “Ik denk dat de professor het zelf te druk zal hebben met feesten,” zei hij met een glimlach tegen haar. “Plus vanavond is een uitzondering. De oudere studenten mogen vanavond bijvoorbeeld ook langer naar Hogsmeade gaan en de jongere studenten hoeven niet zo vroeg als normaal in hun bed te liggen. Dat is het mooie aan het aanbreken van het nieuwe jaar, het buigen van enkele regels.” Hij gaf een knipoog naar haar en glimlachte. “Maar het is uiteraard jouw keuze. We kunnen ook gewoon hier blijven en van uit het raam naar het vuurwerk kijken. Je zal in elk geval niet alleen zijn om het nieuwe jaar in te gaan, dat beloof ik je.” Het was immers niet alsof hij anders veel andere plannen had en hij kon, als ze later te moe zou zijn om nog wakker te blijven, nog altijd naar Hogsmeade gaan om iets te gaan drinken. Hij vermoedde dat de Prefects immers zich vanavond immers toch niet al te hard op hun jobs gingen concentreren omdat ze zelf wat lol wilden hebben.

van Gesponsorde inhoud

A change of pace [Craig]

A change of pace [Craig] van Aryana Miller ma dec 31 2018, 10:40

icon + karakterkaart :

IC :

282

Posts :

317

Name :

Butter

Re: A change of pace [Craig] van Craig Stone wo jan 02 2019, 15:49

icon + karakterkaart :

IC :

6

Posts :

10

Name :

Freedje

Re: A change of pace [Craig] van Aryana Miller wo jan 02 2019, 17:58

icon + karakterkaart :

IC :

282

Posts :

317

Name :

Butter

Re: A change of pace [Craig] van Craig Stone do jan 03 2019, 20:07

icon + karakterkaart :

IC :

6

Posts :

10

Name :

Freedje

Re: A change of pace [Craig] van Aryana Miller zo jan 06 2019, 20:15

icon + karakterkaart :

IC :

282

Posts :

317

Name :

Butter

Re: A change of pace [Craig] van Craig Stone di jan 08 2019, 15:44

icon + karakterkaart :

IC :

6

Posts :

10

Name :

Freedje

Re: A change of pace [Craig] van Aryana Miller ma jan 14 2019, 13:02

icon + karakterkaart :

IC :

282

Posts :

317

Name :

Butter

Re: A change of pace [Craig] van Craig Stone di jan 15 2019, 21:48

icon + karakterkaart :

IC :

6

Posts :

10

Name :

Freedje

Re: A change of pace [Craig] van Gesponsorde inhoud

A change of pace [Craig]
van Aryana Miller ma dec 31 2018, 10:40

Re: A change of pace [Craig]
van Craig Stone wo jan 02 2019, 15:49

Re: A change of pace [Craig]
van Aryana Miller wo jan 02 2019, 17:58

Re: A change of pace [Craig]
van Craig Stone do jan 03 2019, 20:07

Re: A change of pace [Craig]
van Aryana Miller zo jan 06 2019, 20:15

Re: A change of pace [Craig]
van Craig Stone di jan 08 2019, 15:44

Re: A change of pace [Craig]
van Aryana Miller ma jan 14 2019, 13:02

Re: A change of pace [Craig]
van Craig Stone di jan 15 2019, 21:48

Re: A change of pace [Craig]
van Gesponsorde inhoud