A change of pace [Craig]

Het duurde niet lang voordat het meisje hem aan durfde te kijken. Ondanks de tatoeages die zijn lichaam sierde, hij bleek veel minder eng te wezen dan zijn uiterlijk deed denken. Hij was rustig, vriendelijk en bood haar een veiligheid aan die weinig anderen haar konden geven. Sommige leerkrachten wisten wel van haar angsten af, het was dan ook niet zo makkelijk te verbergen. Elke keer dat er vuur tevoorschijn kwam, deed ze onbewust een stap terug of begon ze licht te trillen. Het was niet zo moeilijk om dit met elkaar in de verband te trekken, het was net de oplossing van een makkelijke som. Zodra de ander haar betraande wangen zag, veegde hij deze met zijn grotere warme handen weg. Dat terwijl hij zijn best deed het angstige, verlegen meisje te troosten. Het was apart om te merken dat zoveel huisgenoten, zoveel voor haar wilden doen. Hufflepuff was inderdaad een groep leerlingen die veel voor elkaar over hadden en niet bang waren voor elkaar op te komen. Zelfs als het betekende dat ze niet zo lang konden feesten als normaal. Ze wist niet of de oudere student andere plannen had gehad voor die dag. Al leek hij deze zonder enige moeite te willen veranderen, voor haar. Om een klein, jong meisje bij te staan op deze toch wel onprettige emotionele dag. . “Ik denk dat de professor het zelf te druk zal hebben met feesten,” Zei hij met een kleine glimlach, het was immers een feestdag voor iedereen. Niet alleen voor de studenten, al bleven de Professoren natuurlijk verantwoordelijk voor haar en de andere studenten. Er mochten natuurlijk geen ongelukken gebeuren, ze wist dat dit namelijk behoorlijk veel voorkwam in de Muggle wereld. Mensen die auto’s in de brand zetten, een te hoog vreugdevuur maakten of zelfs onveilig vuurwerk afstaken, waardoor ze een ledemaat verloren. “Plus vanavond is een uitzondering. De oudere studenten mogen vanavond bijvoorbeeld ook langer naar Hogsmeade gaan en de jongere studenten hoeven niet zo vroeg als normaal in hun bed te liggen. Dat is het mooie aan het aanbreken van het nieuwe jaar, het buigen van enkele regels.” Legde de ander aan haar uit, het was inderdaad een dag met andere regels. Zodra het nieuwe jaar was aangebroken, zou alles weer zoals voorheen zijn. Enkel dan een jaar verder. Ze gaf hem dankbaar een knuffel bij zijn knipoog, terwijl ze haar gezicht weer verborg in zijn kleding en zachtjes zuchtte. Het was duidelijk dat ze zich al vele malen beter voelde dan voorheen. “Maar het is uiteraard jouw keuze. We kunnen ook gewoon hier blijven en van uit het raam naar het vuurwerk kijken. Je zal in elk geval niet alleen zijn om het nieuwe jaar in te gaan, dat beloof ik je.” Beloofde hij, waardoor ze langzaam knikte. Die belofte was er een die haar gerust stelde, immers had ze niet geweten wat ze deze dag zou doen. Het was eng, ze wilde niet alleen zijn en de oudere student bleek de oplossing hiervoor te zijn. Wat haar keuze ook zou zijn, ze hoefde niet bang te zijn dat haar iets zou overkomen. Immers was er iemand die haar gerust kon stellen en kon helpen als het nodig was. De wereld was zoveel mooier met mensen die er voor elkaar waren.