[Open] Time is relative

Het was duidelijk dat de ander haar te lawaaierig vond. Eerlijk was eerlijk, stil praten was niet bepaald makkelijk als het hoofd bonkte. Alles klonk toch al luid, waardoor het meisje de waarschuwingen van de andere studenten niet echt waarnam. ”Shh,” siste de ander geïrriteerd, alsof ze hiermee nog meer op zouden vallen. Het was niet alsof er veel leraren in de kelder bij de Hufflepuff huiskamer kwamen. Het jonge meisje sprak voorzichtig verder terwijl ze de pijn weg probeerde te wrijven. Niet wetende dat ze daadwerkelijk bloedde, immers had ze het al warm genoeg door de spanning. Ze dacht dan ook daadwerkelijk dat het plakkerige spul op haar hand, zweet was in plaats van rood bloed. Het was maar goed dat ze een oude trui had aangedaan, immers bloedden zelfs de kleinste hoofdwonden vreselijk. Eindelijk leek de ander op te merken dat het meisje in de problemen zat, en zichzelf had verwond. Haar ogen werden groot, in het gedimde licht van haar wand, waarna ze zacht vloekte. ”Shit,” meteen zakte ze door haar hurken terwijl ze de wond bestudeerde. Het meisje keek haar ongemakkelijk aan terwijl ze haar hand nogmaals naar de wonde bracht en er voorzichtig tegen aan drukte. Eigenlijk konden ze wellicht het beste naar de keuken en een theedoek of handdoek stelen, immers hingen die er genoeg. ”Nee, sorry,” sprak de ander op gedempte toon, waarna ze haar wand uit haar zak pakte. Het was duidelijk dat de lumos die Aryana had uitgesproken zijn kracht verloor, en het niet lang zou duren voordat beide leerlingen weer in het donker zouden staan. ”Lumos,” sprak de ander nu uit, alsof die haar gedachten kon lezen. Even kneep ze haar donkerbruine ogen dicht toen het felle witte licht in haar ogen scheen en wende ze haar gezicht af. Het deed zeer, maakte de duizeligheid en gebonk nog heftiger en zorgde ervoor dat ze zich onpasselijk voelde. De andere studenten leek de wond niet bepaald prettig te vinden om te zien. Ze kon het haar niet kwalijk nemen. Wonden konden behoorlijk vies ogen, dat was wellicht ook de reden dat in heel veel horrorfilms er zoveel bloed werd getoond.  De ander trok haar wand weer iets terug van het gezicht waardoor ze weer wat beter kon zien, zonder dat ze trillend op haar benen stond.

De oudere studente glimlachte even, het was duidelijk dat ze een vriendelijke Gryffindor had gevonden in de holst van de nacht. Het was niet de tijd, noch de plek waar ze iemand van dat huis verwachtte. Wellicht had ze beter een van haar medestudenten kunnen wekken, ook al stoorde ze hen liever niet. Zeker omdat het niet bepaald aan te raden was in de nacht, na de avondklok rond te lopen. Ze had gewoon gehoopt dat ze iemand zou kunnen vinden die haar kon helpen voordat ze teveel bloed verloor of voordat ze flauwviel. Immers had ze eerst niet eens door gehad dat er bloed aan haar hand kleefde en haar voorhoofd. Dat langzaam naar beneden druppelde langs haar slaap. ”Laten we maar naar de ziekenboeg gaan.” Sprak de andere brunette terwijl ze weer overeind kwam. ”Ik ben Gabrielle,” Stelde de ander zich voor, waardoor het meisje langzaam knikte en fronste. ”De keuken is in de buurt, dus het is een aardig eindje.” Sprak het meisje zachtjes terwijl ze een pijnscheut probeerde te onderdrukken. Te grote bewegingen waren absoluut niet prettig,  om nog maar te zwijgen over het feit dat ze niet eens zo van bloed hield. Niet dat ze er niet tegen kon, maar grote hoeveelheden bloed verliezen stond niet bepaald op haar to do lijstje. Haar vader of tante zou vroeger een theedoek hebben gestolen van de keuken en die tegen de wonde aan hebben gedrukt om het verlies te beperken. Niemand werd vrolijk wakker als ze bloed op de grond zagen liggen. Daarbij was het stelpen van wonden altijd aan te raden. Voorzichtig stak ze haar nog schone hand naar de ander uit terwijl ze voorzichtig in de richting  van de keukendeur stapte. ”Theedoek?” Vroeg ze zachtjes en twijfelend. Ze wist immers niet of de ander een beter idee had. Daarbij wilde ze niemand boos maken omdat er een theedoek of handdoek weg gegooid mocht worden. De kans dat die geheel schoon zou worden, was namelijk nihil. Toen herinnerde ze zich pas dat de ander zich had voorgesteld als Gabrielle, en zijzelf nog niets had gezegd over haar naam. Niet dat ze zich voorstellen hoog op haar prioriteitenlijstje had staan op dit moment. Immers liep ze rond met een bloedende wond en pijnlijke schouder. ”Arya,” Sprak ze uiteindelijk vermoeid, terwijl ze aan de deur trok om deze te openen. Ze was niet van plan meer van haar magie te gebruiken, terwijl ze zich zo voelde. Wie weet wat voor een effect het op haar spreuken kon hebben.