Het was maar goed dat zijn jonge kat Simba, de Professor niet had onder gelopen, net zoals hijzelf net op tijd tot stilstand was gekomen. Met het speelse jonge katje in zijn armen geklemd, keek de jongen wat geschrokken op. Deze schrik zorgde ervoor dat zijn linkeroog -voor de leraar- weer de normale bruine kleur kreeg, terwijl zijn rechteroog de lichtblauwe kleur behield. Iets wat waarschijnlijk niet bekend was tussen de Professoren, was zijn extra gave. Logan wou niet anders behandeld worden, waardoor hij zijn vader had gevraagd het geheim te houden. Mochten andere leerlingen of de leraren vragen hebben over het veranderen van zijn oogkleur zou hij die vanzelf wel krijgen. Tenminste dat verwachtte de spontane jongen in ieder geval. Hij keek bezorgd de oudere man aan, in de hoop dat hij hem niet had doen schrikken. Het tegendeel leek waar, de donkere ogen van Professor Solarz werden groter, terwijl hij Logan aanstaarde. Even was hij vergeten dat het niet normaal was dat zijn ogen veranderde en de man tegenover hem ondanks het feit dat hij Transfiguration Professor was, waarschijnlijk nog nooit iemand zoals hemzelf had ontmoet. Kort schudde de man verward met zijn hoofd, waarna hij wat sceptisch sprak. ”Gaat alles wel goed?” Eigenlijk was het een vraag die Logan beter aan hem kon stellen. Immers ging alles prima met hem, hij was niet ernstig ziek. Als dat wel het geval was zou zijn vader Noah, hem vast wel opknappen. ”Met mij wel, u ziet er echter uit alsof u een spook heeft gezien.” Sprak hij op een rustige toon, terwijl hij Simba met een hand dichter tegen zich aan drukte en met de andere hand bezorgd een beweging maakte. Hij was net zijn vader op dat gebied, zorgzaam en vriendelijk ook al bezat hij natuurlijk niet diens kennis.

Als Logan gemeen was geweest zou hij wellicht niet uitgelegd hebben dat zijn ogen wel vaker van kleur veranderde. Even onwennig dacht hij na over zijn volgende woorden. Hij wou niet te trots overkomen, maar was wel trots op zijn extra gave. Niet iedereen kon zonder potion van gedaante veranderen ook al was hij nog lang niet zo ver. Wellicht kon hij de Professor wel om hulp vragen om het beter onder controle te houden. De principe’s van Transfiguration zouden wellicht ook voor zijn extra gave in magie gelden. Immers moest hij zijn focus behouden om de verandering aan te gaan op de meeste vlakken. Ook een controle over de emoties was belangrijk, immers veranderden zijn ogen ook van kleur wanneer hij een sterke emotie voelde. Zoals geluk, wat zijn beide ogen een helderblauwe kleur gaven. Als hij geen sterke emoties voelde, dan bleef een van zijn ogen bruin terwijl de andere de blauwe kleur van Noah aannam. Sinds zijn voogd, die hij zonder twijfel altijd als zijn vader omschreef voor hem zorgde, hield hij een van zijn ogen standaard blauw. Dat was dan ook het enigste dat hij onder controle kon houden, tenzij hij echt bang was; dan verdween ook dat blauwe oog en werden ze weer zijn natuurlijke bruin. ”Wellicht ben ik u een uitleg verschuldigd. Waarschijnlijk bent u niet gewend dat ogen van kleur kunnen veranderen. Ik gok dat ze net beide blauw waren, en nu een van die twee terug bruin is.” Sprak hij kalm, op een nog jeugdige toon maar met het begrip van een volwassene. Even beet hij ongemakkelijk op zijn lip. ”Ik ben een Metamorphmagus.” Klonk er met een lichte gezonde tegenzin. Het was duidelijk dat hij het liefste niet eeuwig over zijn extra gave sprak. ”Ik houd dat liever geheim, zover dat kan.” Zolang mensen zijn ogen niet al te veel in de gaten hielden, zou het niet opvallen.