Stars are the balm of ones soul [Ylva]

Aryana was angstig, niet alleen omdat ze betrapt was door een Professor maar ook omdat ze het gevoel van de droom nog niet kwijt was. Het was altijd lastig de dood van een ouder te herinneren al helemaal als dromen die bleven herhalen. Ze was er niet geweest toen haar moeder was overleden, waardoor ze daar ook geen nachtmerries over had; immers wist ze niet hoe ze was overleden enkel dat een tragisch ongeluk in de magische wereld ervoor had gezorgd. Bij haar vader wist ze het, het was vuur geweest. De vlammen hadden alles dat in hun pad kwam verorberd, als een hongerig monster dat al veel te lange tijd niet meer gegeten had. Niemand had een kans gehad om haar vader te redden uit zijn kamer, ook al waren de rijzende vlammen overduidelijk geweest. Dat was ook de reden dat een van de buren het jonge kind had gevonden. In shock, voor het huis starende naar het vuur dat steeds hoger klom alsof het niets meer was dan een nachtmerrie. Was het maar een gewone nachtmerrie geweest, het meisje herinnerde zich nog dat ze naar het ziekenhuis was gebracht omdat ze teveel rook had ingeademd en daar de realiteit pas was doorgedrongen. Ze hoopte dat de vrouw geen straf zou geven aan haar, of niet een die Hufflepuff punten zou kostten, hoewel ze die week ook een tiental punten had binnen gesleept wou ze die niet kwijtraken omdat ze toevallig een nachtmerrie had gehad en haar lichaam geen rust meer kon vinden. Het meisje trilde lichtjes, terwijl ze met een trillend stemmetje en goed gemanierd antwoordde op de opmerkingen van de oudere Witch. In de hoop dat ze de situatie niet zou verergeren. Daarbij kon ze toch niet doen alsof alles goed was, iedereen die een blik op haar houding en ogen wierp zou zo door haar heen zien. Liegen bracht nooit wat, het achterhouden van informatie ook niet. Uiteindelijk zou de waarheid boven water komen, waardoor het kind ook onhandig probeerde uit te leggen wat er aan de hand was. Ze stond er niet om bekend om meteen een heel verhaal te houden. Toch zouden de mensen die tussen de regels door konden lezen, wel weten wat het meisje bedoelde. Het was immers overduidelijk dat er een nachtmerrie was geweest die angst veroorzaakte, zoveel dat het meisje gewoonweg niet kon slapen. Het gezicht van Aryana werd verlicht door de Professor en even kneep ze haar ogen iets dicht bij het licht, omdat ze er aan moest wennen waarna haar sprekende bruine ogen de Professor aankeken. Dat was ook zo iets, normaal gesproken hield het meisje er niet van om aandacht tot zich te wenden, wanneer ze echter in de problemen was zou ze niemand anders ervoor op laten draaien en alles over zich heen laten komen. Dit was dan ook de houding die het jonge kind aannam. Zijzelf had de regel van de avondklok gebroken en diende daarmee ook eerlijk en beheerst te reageren. Uiteindelijk zou de lerares waarschijnlijk haar niet verder straffen als ze de waarheid wist, de angst dat de droom weer verder zou gaan. Ondanks haar angst bleef ze zo beheerst mogelijk, en goed gemanierd mogelijk. Haar tante en oom hadden hun best gedaan het meisje zo goed en kwaad als het ging op te voeden tot een wel gemanierd kind. Die de grenzen begreep en wist waarom sommige dingen verboden waren. Dat de volwassenen hun best deden haar veilig te houden en ze daarvoor soms een beetje vrijheid op moest geven. Een kleine prijs voor een vredig leven. Na een diepe ademhaling vertelde ze dat ze last had gehad van een nachtmerrie, een die haar het bed had doen verlaten en de koude, kille gangen had op doen zoeken. In de hoop dat ze ergens wellicht weer rust zou vinden. Rust, en kalmte. Een kalmte die ver te zoeken was bij het jonge meisje. Kort kantelde de oudere vrouw haar hoofd, terwijl ze het meisje in zich op nam, alsmede de woorden duidelijk overdacht. Waarschijnlijk had de ander al lang door dat ze niet wou slapen omdat de nachtmerrie terugkerend was. Heftig genoeg om haar van slaap te ontdoen. Even gleden de donkerbruine ogen van het meisje weg, terwijl ze duidelijk nadacht of ze er nog iets aan toe zou voegen. Tot nu toe was de vrouw begripvol geweest en echt veel had ze niet te verliezen. Voorzichtig en verlegen voegde ze er dan ook een korte uitleg aan toe. Als ze niet goed wakker zou worden, zou de nachtmerrie zich hervatten. Waardoor ze haar nachtrust kon vergeten en gestrest de schoolbanken in zou moeten. Een samengeperste glimlach verscheen op het gezicht van de volwassen vrouw, waardoor Aryana haar met haar breekbare blik aanstaarde. Het was geen glimlach van geluk, maar meer een die aangaf dat ze het begreep. ”Ah,” antwoordde ze enkel, wat het meisje gerust stelde. Het betekende dat ze niet verder hoefde te spreken over haar dromen. Iets dat voor haar een hele prettige gedachte was. Immers wou het meisje niet haar verhaal aan een halve vreemde hoeven vertellen. Hoe haar vader om het leven was gekomen, de angst voor het vuur. Haar magie dat uit het niets was op gaan spelen. De moeite die ze had gehad om aan haar nieuwe leven te wennen; en de moeite die ze hiervoor weer moest doen. De Professor liet de wand iets zakken, zodat het licht niet meer op hun gezichten scheen, maar op de omgeving en ze elkaar nog met gemak konden zien. Het was lastiger om de gezichtstuitdrukking van de ander te kunnen lezen, maar ook niet echt nodig. Aryana wist dat de vrouw haar had kunnen straffen, maar er duidelijk voor had gekozen om begrip te tonen voor de situatie en het meisje veilig te houden in de holst van de nacht. Met haar linkerhand pakte de Professor haar wand over, voordat ze voorzichtig; uiterst voorzichtig haar andere hand op haar schouder legde. Het was een erg voorzichtig gebaar, eentje die Aryana onbewust deed ontspannen en ervoor zorgde dat ze een stapje dichterbij zette zodat de vrouw als een nieuw soort schild functioneerde. Een tegen de nachtmerrie die nog door haar gedachten heen raasde. ”Ik begrijp het,” sprak ze zacht waardoor het jonge kind opkeek en haar een vragende maar vermoeide blik gunde. Nachtmerries waren vreselijk, waardoor de jonge studente meteen een soort empathie voor de oudere Witch voelde. ”Is er iets wat je kalmeert, buiten misschien een kop warme chocolademelk?” Glimlachte de vriendelijke Professor waardoor Aryana haar een tikkeltje verbaasd aan keek. Ze had ergens verwacht dat de vrouw haar meteen naar haar Common Room zou begeleiden en eisen dat ze verder zou slapen. Immers was de dag erna weer school. ”Thuis keek ik altijd naar de sterren, totdat ik verder kon slapen.” Mompelde het vermoeide meisje waarna ze haar hand bovenop de wand legde. Niet omdat ze de lerares niet vertrouwde, maar meer om zichzelf gerust te stellen dat alles goed was. Een kop chocolademelk en het zien van een vredig beeld zou wellicht voldoende zijn om haar gedachten af te wenden van de droom en het warme bed weer in te kruipen.