Heart Like an Asteroid

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Oh -dat hij het duidelijk had gemaakt dat hij hen zou verlaten, dat was zijn argument. Dan was natuurlijk alles vergeten en vergeven. Ylva kookte. Ze had zichzelf wel eens toegestaan, op momenten alleen onder de sterren, om zich voor te stellen dat ze elkaar eens weer zouden zien. Dat hij terug zou komen. Dat hij zich bedacht had. Dat hij plotseling spijt had van alles wat hij gedaan had -of liever gezegd, niet gedaan had en dat hij direct alles uit handen had laten vallen om haar en haar gezin op te komen zoeken. Ze had zich op die momenten ook heus wel een voorstelling kunnen maken van hoe ze zich zou voelen, als dat zou gebeuren -niet ook maar ergens in de buurt van dit. Natuurlijk, ze was even vergeten dat hij het slachtoffer was van de hele situatie, want hij had duidelijk gemaakt wat hij wilde. Misschien was het de overanalyse van zijn woorden die ervoor zorgde dat ze niet nog eens naar hem ging schreeuwen. Misschien kwam het doordat ze zoveel wilde schreeuwen dat ze haar woorden niet kon kiezen. Hoe dan ook, ze was er volledig klaar mee. Bovendien had Marcus zich al omgedraaid om aan zijn werkzaamheden te beginnen en ze wilde van die gelegenheid gebruik maken. Ze had haar ogen gesloten en met een ademhaling een opmerking gemaakt waarvan het haar niet eens kon schelen of hij het hoorde of niet. Ze had haar tas gepakt en haar eerste stap richting de deur gezet -ze kon hier toch zeker niet blijven staan zodat hij haar maar kon blijven beledigen als ze ook zo ver mogelijk bij hem uit de buurt kon zijn op dit moment? Maar het geluid dat door het lokaal echode, was te scherp om niet te bevriezen. Marcus had zich omgedraaid, zijn uitdrukking waarschijnlijk even woedend als zij zojuist naar hem geweest was. ‘Denk je dat ik hier voor mijn plezier sta?! Dat ik hier kom, puur om jou te ergeren?’ Ylva kromp ineen. Plots was het makkelijker om naar het water te kijken, dat een grote plas vormde op de vloer van haar klaslokaal, dan naar zijn gezicht. Toen bedacht ze zich dat hij geen recht had om te zeggen wat hij had gezegd, en rechtte ze haar rug, haar schouders. Haar kin. Ze had al twee keer gevraagd wat hij hier kwam doen, en hij had zijn trots belangrijker gevonden dan haar vraag. Hij had alle tijd gehad zichzelf uit te leggen, en Ylva vond dat ze hierboven stond. Hij mocht zich dan wel aangevallen voelen in zijn trots, maar hij had absoluut niet het recht te ontkennen dat hij haar kwam ergeren. Dat kwaad was namelijk al geschied. ‘Denk je echt dat de wereld alleen maar rond jou draait? Dat alles wat ik doe om jou draait? Jij bent al zestien jaar geen deel meer van mijn leven en daar ben ik blij om ook!’ Ze had er spijt van. Dat ze op dat moment juist in zijn ogen had moeten kijken. Was ze nu maar niet zo hoogmoedig geweest haar blik op hem te richten, dan hadden zijn woorden haar niet op deze manier kunnen raken. Dan had hij niet gezien hoe tranen van frustratie en pijn in haar groene ogen op waren geweld. Pijn, omdat hij de meeste woorden die ze hem ooit in één adem had horen zeggen had gebruikt om haar zo diep mogelijk te kwetsen. Dat meende hij niet, moest ze zichzelf vertellen. Hij was niet blij. Blij betekende voor hem een succesvolle baan, een positie waar hij trots op kon zijn -het liefst binnen het ministerie. En kijk waar hij nu stond. Hij was niet blij. Pijn droop aan alle kanten van hem af. Ze liet haar blik naar de plas water glijden en slikte haar ziltige tranen weg. 'Je bent hier overduidelijk niet omdat je ook maar een blik op je bloedeigen zoon wil werpen, je bent hier ook niet voor mij...' sprak ze zachtjes, haar blik nadat ze genoeg moed verzameld had en haar ogen weer droger werden rustend op die van hem, 'Dus ik ga het je nog één keer vragen.' Ze beet op haar lip, zuchtte. 'Waarom ben je hier?'