De grote leraar keek beduusd naar het kleine meisje dat jammerend over de dode vlinder vertelde. Voor een zachtaardig meisje als Aryana was; was dit een grootse ramp. Het kind stond erom bekend geen vlieg kwaad te willen doen, laat staan een prachtig dier zoals een vlinder. Een die ze per ongeluk vermoord had, terwijl ze het enkel had willen helpen. Met tranen in haar onschuldige bruine ogen keek ze de man op een wanhopige manier aan. Alsof hij in staat was haar verdriet weg te toveren. Beduusd keej de Transfiguration Professor het jonge meisje aan. Wellicht was dit tafereel niet wat hij had verwacht te zien, nadat hij de deur had open gedaan. Wat verward liet hij de situatie tot hem doordringen, immers was hij vast geen huilende student gewend. Al helemaal niet om een onschuldig, klein wezen als een vlinder. “Well, dat is de kringloop van het leven, soms gebeuren zulke..tragedies nou eenmaal, daar kun je niets aan doen,” sprak hij zo meelevend mogelijk, en als hij het aan Aryana had gevraagd ook op een kundige wijze. Hij leek zich er niet druk om te maken, terwijl het jonge kind nog wat na snufte en het breekbare, tere diertje op haar hand liet liggen. “Probeer je er niet te druk over te maken...Aryana?” probeerde de vriendelijke docent met een zwak glimlachje waarop het jonge meisje hem met haar nog betraande ogen aan keek. Hij had in ieder geval haar naam onthouden; waarschijnlijk zou hij hun ontmoeting in de bibliotheek niet vergeten zijn. Iets dat als ze hem moest geloven hem veel moeite kostte, daarbij gedroeg het meisje zich meestal niet al te opvallend; als iemand het huilen over dode dieren niet opvallen noemde. Langzaam haalde het meisje diep adem, waarna ze het op een trillende wijze uitblies. "Ik... ik snap de dood. Ik wil alleen niemand pijn doen," sprak ze op een trillende toon. Als iemand op haar leeftijd de dood begreep, dan was het de jonge Aryana wel. Immers waren haar beide ouders al overleden en leefde ze voordat ze de brief van Hogwarts had ontvangen bij haar oom en tante die Muggles waren. "Kunnen we hem tenminste begraven?" Vroeg het meisje op een even sippe toon terwijl ze de Professor een smekende blik gunde. Zo kon ze haar grote misstap tenminste iets verzachtten. Het jonge kind had een groots respect voor vele wezens. Wellicht dat dit haar ook in Hufflepuff had laten belanden; ook al had ze de leergierigheid van een Ravenclawer.