Waking Hours [Rose]

Aryana had niets tegen het idee van Rose, als ze er iets door voelde was het wel opluchting. Het jonge meisje was bang allen te zijn, voor de schaduwen die op de muren getekend stonden en het duistere in de dromen. Haar lichaam was enorm verzwakt van de uitputting, zelfs zo erg dat ze zich er ziek door voelde en koud was. De warmte van de knuffel van Rose had haar trillende en gespannen lichaam iets doen ontspannen, al was ze weer koud zodra Rose weg was gelopen om de brieven te schrijven. Haar dekens had ze dicht tegen haar lichaam aan getrokken terwijl ze zich weer opkrulde om de warmte die ze nog had vast te houden. De grijsharige studente bond de briefjes aan de poten van haar sneeuwuil die zonder enige aansporing de twee volwassene opzocht. Aan het voeteneind van haar bed ging Rose zitten, terwijl het jonge meisje haar met uitgeputte ogen aan staarde. Het was koud, haar bezwete kleding maakte het er niet beter op.

Al snel klonk er een zacht geklop op de deur en kwam Professor Ichor naar binnen gesneld. Haar donkerharige tante leek even bezorgd als Rose te zijn over haar staat. De vrouw kwam naar het bed toe gelopen, waarna ze naar de oudere student knikte en meteen al naar de dokter vroeg. "Hebben jullie al een brief gestuurd naar de Hospital Wing?" vroeg haar tante terwijl ze een hand voorzichtig op de licht bezwete voorhoofd van het kleine meisje legde. Aryana keek haar met een breekbare oververmoeide blik aan, terwijl ze langzaam knikte op de vraag. Net op dat moment kwam een ander de kamer ingestapt, met snelle passen en rustige vriendelijke stem. "Dat is inderdaad gebeurd ja." Sprak de dokter op een vriendelijke maar duidelijk bezorgde toon. Als hij gehaald werd was het waarschijnlijk meestal een ernstige situatie. Aryana leunde wat meer tegen het kussen aan, ze vond het lastig de anderen zo bezorgd te zien en deed een moeizame poging iets overeind te komen. Aangezien haar lichaam die energie niet had bleef het bij een poging voordat ze stil en licht rillend bleef liggen. De man plaatste zich aan de andere kant van het bed en leek haar voor een kort moment te bekijken. Het meisje ontmoette zijn blik met een angstige en vermoeide blik in haar eigen donkerbruine ogen. "Vertel mij eens, hoe voel je je?" Vroeg hij waardoor ze haar ogen even nadenkend sloot. Hoe kon ze hem vertellen hoe ze zich voelde zonder dat ze lange zinnen en een grote hoeveelheid woorden hoefde te gebruiken. "Ze heeft last van nachtmerries." Antwoordde Rose voor haar, waardoor ze een korte maar dankbare blik op de oudere studente wierp. Haar handjes balde ze ongemakkelijk tot vuisten; waarna ze moeizaam slikte. "Ik.. weet niet?" Sprak ze bijna met dubbele tong van vermoeidheid, hoe ging ze uitleggen dat ze gewoon moe was, hoofdpijn had en haar lichaam geen zin had te bewegen. Er was gewoon een energie tekort dat zelfs niet met eten opgelost kon worden. Ze had waarschijnlijk ook een griep bovenop haar vermoeidheid gekregen. Iets dat ze ook niet duidelijk kon maken, immers voelde haar hele lichaam pijnlijk aan en dat kon door meerdere redenen zo komen. "Rose?" Vroeg ze zachtjes terwijl ze rillend naar haar reikte, ze wou een knuffel dan was het warmer en zat ze in een wat prettigere houding. Zonder dat ze haar lichaam in hoefde te spannen. Haar bruine ogen vielen kort op haar tante terwijl ze een van haar andere handen naast die van haar legde. Ze was blij haar te zien, niet alleen te zijn.