Geschrokken keek de jongeman op, voor hem stond een donker figuur, gekleed in een gewaad. De kap was over zijn hoofd heen getrokken, waardoor hij niet goed kon zien wie er voor hem stond. Zijn handen zaten vastgebonden, maar in de duisternis kon hij niet goed zien waaraan of waarmee. Paniek borrelde op in zijn borst en verwilderd probeerde hij zich los te trekken. De gedaante voor hem bewoog naar voren toe, maar het was nog steeds niet duidelijk wie diegene was. Darcy voelde naast paniek nu ook angst opkijken, een gevoel wat hij in geen tijden meer had gehad. “Vuile nicht,” hoorde hij opeens een stem. Een stem die hij herkende, een stem die hem nog meer angst inboezemde. De stem van zijn oudere broer, de broer die ooit begonnen was met hem te pesten toen hij jonger was. “Vieze, vuile nicht. Je bent een schande voor de familie, je bent een schande voor de wizard community.” De woorden deden pijn, maar er zat ook een fysieke pijn aan vast, een pijn die hem deed uitschreeuwen. In zijn rug zat een vork, een vork met een brandmerk erop. Darcy kon vanuit zijn positie niet zien wat er op stond of wat er momenteel op zijn rug gebrand werd. Het enige wat hij voelde was pijn, brandende, huid wegschroeiende pijn. Een schreeuw brak de stilte, een schreeuw die van hemzelf afkomstig was. Het klonk vreemd, zijn eigen stem klonk vreemd in zijn ogen. Een huivering gleed over zijn rug, net zoals het koude angstzweet die het brandijzer liet sissen. De gedaante voor hem boog zich naar voren toe, met een emmer in diens handen. “Je verdient ‘t niet om te leven.” Darcy probeerde nog een schreeuw te laten klinken, maar de inhoud van de emmer liet verstommen. Een nieuwe lading pijn gleed over hem heen. Nu niet door het brandijzer in zijn rug, maar door de vloeistof die over hem heen gleed. De pijn, de brandende pijn. Het was geen water, het was geen verf. De inhoud die over hem heen werd gegooid was zuur. Hij schreeuwde het uit van pijn, pijn die door hem heen gleed alsof duizende kleine nageltjes en tandjes aan zijn huid trokken en het verscheurde. De schreeuw werd minder en minder, terwijl het zuur zijn stembanden en longen verbranden.

Een schreeuw die hem wakker maakte, angstzweet stond op zijn rug en hij voelde zijn lichaam trillen. Het was lang geleden sinds hij zo vivid had gedroomd en nog langer sinds deze droom terug was gekomen. Hij tilde een hand op en keek naar zijn vingers die zwaar aan het trillen waren. Wat een verschrikking was dit. Zijn bed voelde klam en vochtig en zelfs zijn kussen had een afdruk van zijn achterhoofd erin zitten. Eventjes vroeg hij zich af of hij andere wakker had gemaakt, maar wist dat hij zichzelf nu eerst rustig moest krijgen voordat hij terug ging naar bed. Darcy legde een hand op zijn borstkas en voelde zijn hart als een bezetene tekeer gaan. Wat een vloek was het, wat een vieze, vuile vloek. Voorzichtig gleed zijn hand naar zijn rug, hij durfde te zweren dat hij het brandijzer nog tegen zijn huid voelde branden. Zijn vingertoppen gleden over de moedervlek die er zat en er rolde een zucht over zijn lippen heen. In slaap komen was nu toch wel onmogelijk, maar het was ook nog veel te vroeg om iets anders te gaan doen. De trillingen wilde alles behalve verdwijnen uit zijn lichaam, dus besloot hij maar op te staan en een ochtendjas over te slaan. Met zijn toverstok in handen wandelde hij naar de common room toe en keek om zich heen, alles wat leeg en er hing een stilte die hij verwelkomde. Zijn knieën knikte nog steeds en hij voelde zich niet helemaal lekker, een geïrriteerde prikkeling gleed over zijn huid heen, alsof hij het zuur nog steeds kon voelen druppelen. Langzaam zakte hij op zijn hurken en met een zwaai van z’n stok maakte hij een klein vuurtje in de open haard, zodat er een grim groenig licht in de common room verscheen. Met een huivering ging hij voor het vuur zitten en probeerde het trillen onder controle te krijgen. Zijn zwarte ogen reflecterden in het licht, terwijl hij zachtjes een liedje zong. ”I'm so tired of people always saying that I'm a good person, 'cause I'm not. It's like, if they could only see what was in my head. Little boy's coming to his own, He's gotta make some big decisions 'cause he's grown, He's gonna get a rude awakening if he don't realize, Who really loves him, who lies.” Nog een keer huiverde hij, terwijl hij zijn knieën naar zijn borst trok, zijn gezicht tegen zijn knieën aan legde en de prikkende tranen achter zijn ogen de vrije loop liet. Screw everyone.