DEFENCE AGAINST THE DARK ARTS || ALL YEARS || OPEN

Het was natuurlijk voor haar de eerste keer dat ze haar magie op een ander zou gebruiken, naast het feit dat ze Adrian had aangevallen met een jinx. Immers was Aryana niet bepaald aanvallend aangelegd, ze bleef liever de kat uit de boom kijken terwijl ze de aanvallen van een ander probeerde in te schatten. Vaak dachten ze waarschijnlijk dat ze zwak was, al was niets minder waar. Ook al was ze zeker niet de sterkste Witch, haar magie was stabiel en haar wand gedroeg zich vaak prima met verdedigende spreuken. Aanvallende spreuken waren niet zo haar ding, waardoor ze haar spreuken voorzichtig in haar hoofd afging. Er waren er enkele die ze zou kunnen gebruiken om de ander af te leiden, maar ze moest haar ook de kans geven erop te reageren. Daarbij wilde ze Tiny niet bezeren, zelfs al kende ze de Slytherin niet goed. Dit was echter een latere zorg, eerst moest ze de andere jonge student zover krijgen dat ze daadwerkelijk met haar wilde sparren. Een paar angstige, grote grijze ogen keken haar aan, waardoor Aryana sympathiek en voorzichtig een glimlach gunde aan de andere studente. Ze beet niet, tenzij Adrian of een ander haar beangstigde. Al hoewel, erg veel tegen de oudere Slytherin had ze niet. Ze kon wel om hem lachen. Immers had hij haar wensen kunnen negeren en haar kunnen bedreigen, maar in plaats daarvan had hij zijn fouten erkend en zelfs naar enkele van de leraren doorgegeven. Hij had niet gelogen, net zoals zijzelf eerlijk had toegegeven dat ze een fout had gemaakt door een jinx te gebruiken. Magie gebruik zonder toezicht was niet altijd even veilig, zeker met onbekende spreuken. Tiny haalde nadat ze haar eigen wand had vastgepakt, die van haar ook naar boven toe. Het jonge meisje wist niet precies hoe ze moest beginnen. Het was lastig, immers wilde ze de ander niet beangstigen maar aan de andere kant ook de Professor tevreden houden. Een lastige combinatie, daarbij wilde ze ook niet als een nerd overkomen omdat ze toevallig wat meer spreuken kende. Vanuit haar ooghoeken zag ze het bekende gedaante van de leraar opdoemen, waarna hij hen aansprak. "Tiny probeer wat zelfverzekerder te staan. Op die manier kun je beter aanvallen, verdedigen en ontwijken. In een echt gevecht is twijfel fataal", Vertelde hij de jonge Slytherin, waardoor Aryana kort fronste. Het was niet zo dat ze zelf er erg zelfverzekerd bij stond, wel soepel en alert maar zeker niet in de perfecte houding. Toch was de houding van het Aziatisch uitziende meisje wellicht wat krachtiger dan de onzekere van Tiny. Toen de Professor zich tot haar wende keek ze hem met vragende ogen aan, niet zeker wetende wat ze precies moest doen. Wat hij van haar verwachtte. "Je moet niet te veel de kat uit de boom proberen te kijken maar ook zelf actie durven ondernemen. Elke spell kan worden gebruikt voor een duel als je het slim doet, denk goed na over je mogelijkheden. Dit geldt overigens ook voor jou Tiny", Sprak hij hen lichtelijk bemoedigend toe. Aryana knikte resoluut terwijl ze hem kort een licht glimlachje gunde waarna ze zich voorzichtig naar Tiny omdraaide. Hopelijk deed ze de ander geen zeer. Wat waren onschuldige spreuken die haar bij konden staan?

Het meisje beet bedenkelijk op haar lip voordat ze haar wand beter vastpakte en haar ogen sloot. Ze hoopte maar dat haar beslissing de ander niet zou doen weg rennen. Voor een Hufflepuff van haar karakter was het absoluut het laatste dat ze wilde veroorzaken. Tiny mocht dan onzeker zijn, maar dat was Aryana ook. Enkel op een andere manier, ze was een Halfblood die het leven op Hogwarts nog niet geheel begreep. Haar moeder, die dit wellicht had kunnen uitleggen; was overleden jaren geleden. Waardoor ze de juiste kennis niet had kunnen verkrijgen. Haar oom en tante probeerde haar te steunen in dit nieuwe onderdeel van haar relatief korte leven, maar konden dit gewoonweg niet. Waardoor ze alleen voor de grote boze wereld stond. Het meisje wist hoe gevaarlijk magie kon zijn, immers was haar moeder door een magische reden overleden; wat er precies was gebeurd was nog onbekend. Haar donkerbruine ogen stonden onzeker terwijl ze de eerste spreuk uitsprak. ”Rictusempra”, dit zou haar tegenstander geen pijn doen, enkel kietelen. Ze hoopte dat deze onschuldige spreuk de ander ook wat zou doen ontspannen, zodat ze niet zo panisch naar haar zou blijven kijken. Daarbij wilde ze ook weten wat de andere studente kon. Ze wilde de moeilijkere spreuken zoals Protego niet zomaar gebruiken.