True Colors [Duncan]

Het was zondagavond; het einde van het weekend en daarmee naderde het begin van de volgende schoolweek. Arya had zichzelf nadat ze de straf van Professor Shelby had overleefd behoorlijk afgezonderd van de andere studenten. Ze had het niet verdiend, het meisje kon er weinig aan doen dat ze de dag ervoor was gestruikeld door een van de andere studenten die net wat te gehaast de bibliotheek had verlaten. Waardoor ze een boekenkast had doen wankelen, en een hoop boeken in een behoorlijke ravage op de grond waren gevallen. Zelf was ze dankzij haar snelle acties niet gewond geraakt, een spreuk had haar beschermd tegen blauwe plekken; al was de Professor alles behalve geamuseerd geweest met deze wending. Dit betekende dan ook dat hij haar had geboden de dag erna s ’ochtends vroeg bij zijn lokaal te staan. Het jonge meisje had zonder te mopperen naar hem geluisterd, maar dat betekende niet dat ze er mee eens was of zich er prettig bij voelde. De afgelopen weken leek ze steeds vaker onbewust in de problemen te raken, alsof ze in een negatieve spiraal gevangen zat. Wat ervoor zorgde dat ze zich het liefste enkel met haar uil bezig hield en voor de rest afzijdig hield van alle anderen. Op die manier kon ze weinig fout doen, vermoeid van de loop van het weekend, had het meisje zich op een van de gangen gevestigd met een boek. Het was er geen die focuste op het gebied van magie, maar meer een verhaal die ze vroeger veel van haar vader had gehoord en die haar tante had gekocht nadat hij was overleden. Zodat ze haar herinneringen aan haar ouders op kon halen, de vrede en rust die in de eerste jaren van haar leven had geheerst. Het meisje zuchtte terwijl ze diep in gedachten verzonken een bladzijde omsloeg en haar ogen kort sloot. Ze ging niet op in het verhaal zoals ze vroeger had gedaan. Wellicht omdat het een kinderboek was en ze langzaam aan te oud werd om het nog te lezen. Interessant te vinden. Toch was het boek haar dierbaar, want herinneringen waren bijzonder belangrijk. Ze kon zich niet meer herinneren hoe de stem van haar moeder geklonken had, al hielpen de dagboeken van de overleden Witch haar wel met het ontcijferen van haar karakter. Daarbij had Professor Ichor, die tevens haar tante was natuurlijk haar moeder ook gekend. Dit betekende dat ze door haar en de mensen die haar kende nog verder leefde, in hun herinneringen en gedachten. Haar vader was zeer lange tijd tegen magie geweest nadat een ongeluk met magie het leven van zijn geliefde vrouw had beroofd. Dit betekende dat ze vanaf jongs af aan al de belofte had gedaan nooit naar Hogwarts te komen en haar magie te negeren. Iets dat bijna onmogelijk was, ze was geen bijzonder sterke Witch; maar dat betekende niet dat ze geen talent had voor bepaalde vakken.

Een bekend geluid deed haar verward opkijken. Het geluid van vleugels en het geroep van een maar al te bekende uil. Wat deed Archimedes hier? Het meisje stond voorzichtig op terwijl ze haar armen om het boek heen vouwde waarna haar bruine ogen naar het witte gedaante van de uil zochten. Het dier landde voorzichtig op haar schouder terwijl hij zijn snavel tegen haar gezicht drukte en nogmaals een zacht geroep liet horen. Met een frons op haar gezicht aaide ze kort over zijn gevederde kop heen waarna ze alert de poot van het dier bekeek. Een klein briefje hing er aan, iets dat haar verbaasde. Immers gebruikte ze hem niet vaak voor de post. Ze stuurde over het algemeen geen brieven naar haar oom en tante of andere familieleden. Sinds ze geen behoefte aan een gesprek had, en niet echt bijzonder veel te vertellen. Toch had ze er laatst een gestuurd, maar ze had geen antwoord zo snel terug verwacht. Immers had ze weinig gezegd, enkel dat ze zich vermaakte op school en veel leerde. Dat het goed met haar ging. Ze wilde immers de Muggle kant van haar familie geen verdere zorgen bezorgen. Daarbij koste het tijd voor een vogel om de brief te brengen. Hij was vroeg terug, wellicht had hij wel aangevoeld dat zijn baasje wat in een dipje zat of gewoon geluk met het weer. Voorzichtig zocht ze naar wat te eten voor hem in een van haar zakken voordat ze het aan hem gaf. Ze maakte het briefje los waarna ze twijfelend haar hand erom heen sloot. Ze wilde haar vriend er niet nogmaals op uit sturen, terwijl ze zijn gezelschap wel kon gebruiken. Waardoor ze er tegen op zag om de brief te lezen. Zuchtend draaide ze zich om toen ze Archimedes op zag vliegen en richting het hoofd van een Professor zag duiken. ”Archi!” Sprak ze haar stem kalm en zacht. Waarschijnlijk dacht het dier dat de ander verantwoordelijk was voor haar afwezigheid. Iemand moest immers de schuldige zijn. Aryana beet ongemakkelijk op haar lip terwijl ze het dier gebood te kalmeren. Iets dat hij gelukkig deed, al liet hij wel een cadeau, in de vorm van vogelpoep, achter op de schouder van de oudere Wizard. Met een frons op haar gezicht staarde ze haar uil aan. ”Sorry Professor, ik weet niet wat er mis is met mijn uil.” Murmelde ze zacht terwijl ze naar het dier keek die inmiddels een plek wat hoger op een reling had gevonden.