@Olivanders

Langzaam strompelde hij vooruit. Het gammele karretje werd zwaarder en zwaarder bij iedere stap die hij zette. De zwarte kater, die hem verwijtend aankeek vanuit zijn kooi, mauwde ongeduldig om voedsel. Oliver Shutter negeerde het, maar dat had niet zoveel zin. Zijn moeder en hij hadden al de helft van de straat afgewandeld. Zijn boeken waren al afgeleverd en die moesten ze voor een bepaalde tijd komen halen. Ze zochten alle zaken af om een goede veer en inktpot te vinden. Bovendien moest de jongen nodig nieuwe robes hebben, want hij was flink gegroeid sinds deze zomer. Alles was zo hallucinant snel gegaan de laatste tijd. Hij wist nog hoe hij aan het einde van de lente 11 jaar werd. Zijn moeder en hij spraken het niet uit, maar toch schoot het bij hen beide door hun gedachten. Zou hij deze zomer zijn brief krijgen? Of stond zijn grootste nachtmerrie hem op te wachten? Tot zijn verbazing las hij al snel het prachtige handschrift van headmaster McGonnagal. Dat hij was toegelaten tot Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry. Hij was een tovenaar. De opluchting kon niet groter zijn. Ergens had hij het altijd wel al geweten. Zoals die ene keer wanneer hij naar de haard keek en er vanzelf een vonkje in schoot. Of die keer dat zijn buurmeisje zei dat er plots een rare gloed in zijn ogen stond toen hij boos werd - arme Amy. En toch had hij al die tijd al het zelfvertrouwen gemist om het te geloven, doodsbang dat hij toch een snul zou blijken te zijn.
Het vooruitzicht om naar Hogwarts te gaan was daarom zeker niet teleurstellend, integendeel. Maar de jongen had een grote schaduw over zich heen die hij erg moeilijk van zich af kon plukken. En wanneer hij die schaduw de vrije loop liet gaan, overheerste het zijn volledige bestaan. Wat als hij geen vrienden zou hebben? Wat als hij niks van de lessen zou bakken? Hij moest wel een volledig jaar op die school blijven! Wat als hij in Hufflepuff terecht kwam? Niet dat hij daar zelf iets tegen had, en hij zou best één van hen willen zijn - Oliver dacht dat Hufflepuffs best goede kwaliteiten hadden, veruit de beste van alle afdelingen. Zijn moeder was een prima Hufflepuff. Ze was een warme, zachte persoonlijkheid met het hart op de juiste plaats. Als zijn vader nu alleen daar niks op tegen had gehad... De jongen zuchtte. Zijn vader. Als hij eerlijk was met zichzelf, was zijn vader eigenlijk altijd al het probleem geweest. Ryan Shutter was een Ravenclaw. Eveneens een goede, weliswaar. Maar zijn overdreven waarden die hij tegenover zijn zoon had kwamen niet overeen met de werkelijkheid. Een kind kon immers niet perfect zijn..
Vanonder zijn wimpers zag hij een glimp van het zonlicht dat doorheen de gammele huisjes op zijn bleke huid scheen. Het was een prachtige dag. En hij keek er zo naar uit. Alleen kon hij er helemaal niet van genieten. Hij was gewoonweg te zenuwachtig. Shutter wist dat daar eigenlijk geen reden toe was, maar de dag kon voor hem niet snel genoeg voorbij zijn. Hij wist best dat de eerste indruk meteen ook de belangrijkste was.
Op een gegeven moment hield zijn moeder de pas in. Ze zou even naar Gringots moeten, zei ze, en spoorde hem aan om zijn wand te gaan halen. Oliver hield zijn adem in. Oh mijn god. Het moment was daar. Zijn eerste wand! En bovendien was het ook de shop waar hij naar vernoemd werd, samen met de beroemde Quidditch player Oliver Wood: Olivanders. Beide waren beroemd geworden. Hij was razend benieuwd wie de winkel nu runde sinds Olivander zelf gestorven was. Shutter keek zijn moeder nog even achterna en verdween toen in de donkere deurpost van de speciaalzaak, wensend dat hij al een wand had.