The true force of magic [Nyx]

Had ze al gezegd dat ze Hogwarts net een vervelend altijd veranderd doolhof vond? Vast al wel een paar keer, het was het dan ook. Het was net alsof de hoge hagen, de muren van het kasteel waren, waar ze niet doorheen kon en alles wat er in dat doolhof bevond een eigen leven was gaan leiden. Magie kon erg mooi zijn, maar ook super irritant. Soms was het leven van een ‘normale’ Muggle wel lekker makkelijk. Geen abnormale gevaren, geen eenhoorns en geen Wizards en Witches die een heel ander begrip bij het woord normaal hadden. Arya was dan wel voortgekomen uit het huwelijk van een Witch en een Muggle maar dat betekende niet dat ze gewend was aan de magie. Alles behalve dat, het onderwerp was taboe geweest en haar moeder was relatief vroeg in haar leven overleden door een ongeluk dat te maken had met de magie. Als het onderwerp al niet taboe was geweest, was dat het wel geworden. Dat betekende dan ook dat alles nieuw, indrukwekkend en wellicht ook wel een tikkeltje eng was voor het elfjarige meisje. Aryana kon de trappen wel vervloeken, wie had dat nu weer bedacht? Het was dat het jonge kind eigenlijk niet graag vloekte en dat ze over een grote portie geduld bezat, dat ze enkel huilde. Ze probeerde de tranen binnen te houden, maar echt goed werkte het niet. Uiteindelijk hoorde ze dan ook voetstappen waarna ze met een betraand gezicht de Professor de brandende vraag stelde, wie had die rottrappen bedacht. Ze zei het enkel niet op die manier, maar de intonatie was toch wel hetzelfde. Een korte ongemakkelijke stilte volgde waarna de Professor zich leek te herstellen. "Eh," begon ze een tikkeltje moeizaam, waarschijnlijk niet wetende wat ze met een huilende studente aan moest. "Dat heeft Rowena Ravenclaw, een van de founders van Hogwarts bedacht. Maar dat is al heel lang geleden." Ze wist dat Ravenclaw een House was met vaak hele slimme en hard werkende studenten. Dat betekende dat die Witch waarschijnlijk ook niet de domste was geweest. ”Met welke gedachte? Mompelde ze tegen niemand in het bijzonder. De gedachte om studenten te laten verdwalen, Arya keek de Professor met haar nog betraande ogen aan, waarna ze zacht snufte en de tranen weg veegde. Ze probeerde haar schouders te rechtten waarna ze haar breekbare blik kort op de desbetreffende trap wierp; waarna ze weer terug naar Professor Xiaoyu keek. Deze was inmiddels al door haar knieën gezakt om het meisje wat beter aan te kunnen kijken. "Wat doe je hier eigenlijk als ik vragen mag, en gaat het een beetje?" Klonk er voorzichtig, alsof ze bang was dat het meisje binnen de kortste keren in paniek zou raken. Arya deed haar best om de Professor gerust te stellen, hoewel ze nog steeds niet op haar gemak was, wist ze bijna wel zeker dat de ander haar probleem wel op zou kunnen lossen. Als iemand de gangen en paden van Hogwarts kende waren het de Professoren wel. ”Verdwalen, dat zie je toch? Klonk er zachtjes met een droog en humoristisch randje in de toon. Alsof ze probeerde er het beste van te maken, het was duidelijk dat ze alles behalve vrolijk was, maar iemand moest de situatie verbeteren en ze had echt wel door dat de Professor haar best deed haar niet nogmaals in huilen uit te laten barstten. Wellicht moest ze haar dan ook wel wat credit geven voor haar poging om haar gerust te stellen. Dit was een wel erg benarde situatie. ”Ik wou eigenlijk Archie opzoeken, alleen besloten de trappen rondjes te blijven draaien…” Legde het meisje uiteindelijk uit. Immers had ze haar uil op willen zoeken om even tot rust te komen. Zonder dat ze zich overal zorgen om maakte. Dieren hadden een kalmerend effect op het jonge kind.