Aryana had nooit verwacht dat ze de Transfiguration Professor zo erg zou kunnen laten schrikken. Natuurlijk, hij had haar altijd wel goed gehumeurd geleken, en in staat om een goede grap uit te delen; maar dat zijzelf als een simpele eerstejaars hem te pakken had kunnen nemen, was iets dat ze niet had verwacht. In de lessen was hij immers altijd alert en gefocust op zijn studenten. Immers kon zijn vak natuurlijk bij de lastigere creaties mis gaan. Het meisje was ergens wel opgelucht dat hij het zelf ook niet zo’n slechte grap vond; hij kon er nog om lachen. Wellicht ook door het feit dat het meisje verder vriendelijk en goed gemanierd bleef en het niet had gedaan om hem ergens te steken, maar meer omdat ze zich verveelde en ze de mogelijkheden had gezien. Daarbij, wie kon een schattig kind kwalijk nemen de kans een leraar te laten schrikken met beide handen aan te grijpen. Aryana kon haar lach uiteindelijk ook niet meer inhouden, hoe ze het dan ook probeerde. Het was gewoon te komisch, zeker omdat de Professor zichzelf en haar een behoorlijke hoeveelheid werk had opgeleverd. Uiteindelijk was het een van de ongeschreven regels om de rotzooi die ze zelf veroorzaakte tijdens een grap ook op te ruimen. Het moest leuk blijven voor iedereen die er mee te maken had. De leraar kon het zelf ook niet laten om geamuseerd te grinniken, waarschijnlijk ook omdat het meisje er zoveel plezier aan had gehad en zo onschuldig hem uiteindelijk had begroet. Uiteindelijk vroeg hij nieuwsgierig of ze vaker zo ondeugend was, waardoor het meisje toen ze gekalmeerd was een goed geformuleerd antwoord gaf. Ze was enkel zo ondeugend als ze er een goede reden voor had gehad. In dit geval was het door de nachtmerries en het feit dat ze het Transfiguration boek saai had gevonden. Even geamuseerd als ze zichzelf voelde keek hij haar dan ook aan, terwijl het meisje onschuldig glimlachte. ”En wat was je goede reden om mij de stuipen op het lijf te jagen dan?” Vroeg hij haar op een lichte toon, duidelijk nieuwsgierig naar de beredenering die ze had gebruikt om te bepalen dat hij het juiste slachtoffer was geweest van haar grap. ”Ik kon wel wat positiefs gebruiken en daarbij kon ik mij niet meer concentreren op het boek van uw vak.” Antwoordde ze uiteindelijk, terwijl ze hem aan keek. Nu hopen dat hij het net zo’n goede reden vond als zijzelf. Immers konden de meningen hierover nog wel uit elkaar lopen. Hij leek opgelucht dat ze zichzelf niet bezeerd had, aan de rondvliegende boeken. De spreuk die ze van Professor Nekrasov had geleerd, bleek dan ook een goede te zijn geweest. Het had altijd anders af kunnen lopen, als ze die niet gebruikt had om enkele van de rondvliegende gevaarten af te weren. Geamuseerd, zoals het meisje nog steeds was, vroeg ze aan hem wat hij had verwacht tegen te komen; in plaats van een onschuldige, jonge, ondeugende eerstejaars. Even leek de leraar over haar vraag na te denken, waarna hij zijn schouders ophaalde. “In die lange tijd dat ik hier al werk heb ik al aardig wat meegemaakt waardoor ik heb geleerd dat het maar goed is om een reflex te hebben. Je weet nooit wat hier rond sluipt, zelfs op de reguliere afdeling van de bibliotheek,” legde de oudere en meer ervaren Wizard haar uit waardoor het meisje hem een vragende blik gunde. Natuurlijk wist ze dat Hogwarts vele geheimen verborgen hield, de een gevaarlijker dan de ander. Toch was het over het algemeen veilig genoeg voor de kinderen om rond te lopen, tenzij ze natuurlijk de regels negeerden. Zeker in de Wizard wereld waren regels er met een goede reden. Als de leraren zeiden dan bepaalde studenten ergens niet mochten komen, dan was het omdat het slecht voor ze uit kon pakken. Hij ging er niet dieper op in waardoor het meisje besloot hem uit te leggen wat ze zoal al had uitgevreten. Het waren enkel onschuldige grappen waar iedereen nog om kon lachen, immers deed een taartgevecht niemand zeer. Het maakte enkel de kleding behoorlijk vies. Zodra ze vertelde dat Professor Baker in een taartgevecht was beland, schoten de wenkbrauwen van de Transfiguration Professor omhoog. ”Een taartgevecht?” Herhaalde hij lachend, en waarschijnlijk nieuwsgierig naar het verhaal. ”Maggie, een andere Hufflepuff student had een te zoete taart van een van de huiselven gekregen. Aangezien ze me zag zitten vroeg ze of ik zin had in een stukje taart. Hij was dus enkel zo vies, omdat de tanden bijna uitvielen van de suiker dat ik haar vroeg of dit niet een taart was die bedoeld was voor een taartgevecht.” Begon ze op een zachte en vrolijke toon. ”Ik kon wel wat leuks gebruiken, het was de dag van mijn vader zijn verjaardag. En.. Hij is enkele jaren geleden overleden. Aangezien Maggie het ook een goed idee vond heeft ze Professor Baker naar onze Common Room gelokt, waar ik klaar stond met een stuk taart.” Vervolgde ze op dezelfde toon waarna ze grinnikte. Het was een leuk gezicht geweest natuurlijk. Toen besloot Aryana dat ze hier niet zo konden blijven staan, met talloze boeken om hen heen. Waardoor ze de Professor vroeg of ze hem kon helpen met het opruimen van de uit de kasten getrokken boeken. “Kun je al objecten laten zweven?” Vroeg hij, waardoor ze meteen haar hoofd schudde. ”Nog niet, ik kan enkel Quietus, Lumos en Protego.” sprak het meisje zachtjes de eerste spreuk verklaarde ook meteen waarom hij haar niet aan had horen komen. Zelfs als hij niet zo gefocust was geweest op het vinden van het boek, had hij haar waarschijnlijk niet gehoord. . “Wat is je naam trouwens ook alweer, ben niet zo goed met namen..” Vroeg de vriendelijke Professor met een onschuldige glimlach. Even keek het meisje hem aan waarna ze rustig antwoordde. ”Aryana,” mompelde ze zacht, het was duidelijk dat ze er geen probleem mee had dat hij moeite had met namen. Zelf was ze er wel redelijk goed in maar ze hoefde niet elk jaar alle nieuwe namen er bij te leren. Iets dat de Professor natuurlijk wel moest.