Trouble usually finds me

Het was waarschijnlijk erg normaal voor een eerstejaars om fouten te maken. Al helemaal als veel nieuw was voor de leerlingen en ze langzaam aan de gevaren zouden leren. Daarbij kostte het soms tijd om een band met de wand aan te gaan, waardoor er ongelukjes konden gebeuren als de wand iets anders van plan was dan de student. Ook waren er spreuken die moeilijker waren omdat er veel regels aan verbonden waren, voordat ze goed uitgevoerd konden worden. Als laatste maar niet minste belangrijkste was er natuurlijk ook de concentratie, zonder concentratie kon magie moeilijk onder controle gehouden worden en zaten ze met problemen. Waarschijnlijk waren de eerstejaars niet de enigste die moeite hadden met sommige spreuken, er waren er vast veel meer die wel eens fouten begingen. Iets waar Aryana dan ook aan moest wennen, ze wist dat alles niet altijd goed kon gaan, dat ging in de Muggle wereld ook niet zo. Wat veilig leek kon ineens onveilig blijken en wat onveilig leek kon ineens toch voor veiligheid zorgen. Spelen met vuur was normaal gesproken gevaarlijk, maar met vuur kon iemand ook een waarschuwingssignaal geven waardoor mensen die persoon konden vinden of helpen.
Het jonge meisje vroeg of het vaker zo moeizaam ging met spreuken, er waren vast wel wat meer incidenten geweest in de jaren dat de ander op school zat. Echter wist ze haar gelukkig gerust te stellen dat dit niet al te vaak voor kwam, natuurlijk af en toe wel. Maar niet dat ze zich zorgen hoefde te maken, ook kreeg ze de tip altijd onder toezicht te oefenen, dat was veiliger voor iedereen. De rook klaarde op en ook de student leek zich redelijk goed te herpakken, er waren geen zichtbare wonden. Waarschijnlijk zou hij wel twee keer nadenken voordat hij de spreuk nogmaals zou proberen maar daar zou het hopelijk bij blijven. De oudere Slytherin studente richtte haar blik op het meisje waarna ze haar vroeg in welk jaar ze zat. Aryana antwoordde zonder te twijfelen, dit was namelijk een makkelijke vraag. Daarna wou het jonge Aziatisch uitziende meisje weten hoeveel jaar de ander al op Hogwarts had gezeten. ” Dit is mijn zevende jaar hier op Hogwarts, hoewel het voelt alsof ik hier pas begonnen ben.” sprak ze terwijl ze haar blik iets kantelde en er een waterige glimlach op haar gezicht verscheen. Het deed het kind goed om te zien dat er mensen waren die zich hier op hun plek voelden. Wellicht zou ze met de tijd de school ook als een thuis gaan zien, ze voelde zich al redelijk comfortabel in haar House. Hufflepuff was dan ook erg warm en veilig. ”Hogwarts is echt mijn thuis geworden en ik wil hier nog lang niet weg.” Verklaarde de oudere studente waardoor Aryana haar een licht geïnteresseerde blik toe wierp. In de Muggle wereld waren er maar weinig die school als hun thuis zagen. Ook als het een kostschool was zoals Hogwarts. Aryana wist echter dat de manier waarop de school ingedeeld was, vaak voor een ontspannen sfeer zorgde in de huiskamers. ”Wat vind je tot nu toe van de school?” Vroeg de oudere student geïnteresseerd. Het meisje keek haar met haar donkerbruine bijna zwarte ogen even nadenkend aan voordat ze haar schouders ophaalde. ”Ik ben hier nog niet lang genoeg om te zeggen of ik het leuk vind. Het is zeker anders dan de Muggle wereld.” Sprak ze uiteindelijk met een lichte glimlach op haar gezicht.