Sneak Attack ✴ Persephone Ichor

Ylva's ritme viel niet per se samen met dat van andere tovenaars; haar lessen begonnen wanneer de zon onderging en eindigden wanneer die opkwam. Astronomie had anders natuurlijk vrij weinig zin. Tenminste, dat was de insteek van professor Nephelae. Haar vakgebied was op vele vlakken theoretisch en ze stond er onder haar studenten dan ook om bekend veel huiswerk op te geven -informatie die ze zelf eersterangs had verkregen over de lippen van zuchtende en steunende leerlingen omdat haar bloedeigen nageslacht daar ook onder vielen- maar als je die informatie niet direct toe kon passen door met eigen ogen de wonderen van de hemel door een telescoop te aanschouwen, was die theorie niets meer dan saaie en onbegrijpelijke stipjes op perkament. Vandaar dat ze vaak enkele uren in de middag sliep om in de nachten haar lessen te kunnen verzorgen. Ook nu, terwijl Ylva zich door de gangen van Hogwarts begaf, voelde ze hoe de vermoeidheid haar lichaam langzaam alsmaar harder tegen de zwaartekracht liet strijden. Gelukkig was het er rustig. Op een handvol leerlingen en wat geschilderde figuren die zeer babbelgraag tegen elkaars lijsten hingen, was er niet veel leven buiten de klaslokalen. Ze voelde hoe de kou steeds aanweziger werd. Het was niet iets waar ze heel veel zin in had met deze temperaturen, maar voor ze op één oor zou gaan, moest ze buiten nog iets checken.

Eenmaal buiten nam Ylva haar plek in op het grasveld en legde haar hoofd in haar nek. Ze veegde wat rode lokken achter haar oren en maakte een dakje van haar handen zodat ze het wolkendek beter kon bestuderen. Afgelopen nacht was het plotseling zo mistig geworden dat de studenten haast geen hand voor ogen hadden kunnen zien op de hoogte van de astronomietoren. Nu moest ze dus zien te achterhalen hoe de luchtstromen liepen en wanneer de wolken weg zouden trekken. Haar ogen en handen speurden de lucht af en ze liet wat berekeningen en inschattingen op het geheel los. Haar lippen bewogen mee met de stroom aan gedachten, maar je zou haar nog niet kunnen horen als je vlak naast haar had gestaan. Volledige concentratie. Zoveel daarvan, dat ze in de eerste instantie niet eens voelde hoe iets kouds tegen de huid van haar enkel drukte. Het duurde eventjes voordat ze haar blik van de hemel naar de aarde had verplaatst, maar de verbinding tussen wat haar ogen registreerden en haar lichaam deed, ging haast onmenselijk snel. Een groenbruine slang had zich om haar enkel gewikkeld. Een gil die waarschijnlijk nog in de dungeons hoorbaar was, ontsnapte haar keel voor ze er erg in had. Over het algemeen was Ylva en gebalanceerde en gecontroleerde vrouw, maar niet als het aankwam op deze rotbeesten. Adrenaline verspreidde zich over haar armen en ze greep naar haar wand, die ze in haar achterzak gestoken had. Het ding ontglipte echter haar trillende vingers en het rolde een heel eind van haar vandaan. In een laatste redmiddel begon ze dus maar verwoed met haar been te schudden in de hoop de slang a) een fatale hersenschudding te bezorgen of b) van zich af te krijgen en naar de andere kant van het veld te schoppen, het liefst zodat het in het verboden bos zou belanden of -nog liever- ergens in de negende cirkel van de hel. De eerste ademhaling die ze weer nam nadat ze ontdekte dat het dier zich om haar been had geklemd, werd vergezeld met een paniekerig geluid dat suggereerde dat ze iemand nodig had die haar uit deze krampsituatie zou komen redden -het liefst iemand met verstand van hoe het beest op de meest pijnlijke manier omgebracht kon worden.