Fire made a bleeding heart [Lev] || Aragog opdracht

De gangen in het donker zouden nooit een goed effect op een jong kind hebben wanneer ze half waren ontwaakt; alsof ze met een been in de werkelijkheid en het andere been in de droom stonden. Dit was het geval bij het jonge bruinharige meisje. Haar droom was zo heftig geweest dat ze haar kamer was ontvlucht en in wanhoop naar haar vader zocht. Al drong het aan de ene kant wel door dat er geen rook was, en haar vader dood; was een deel van haar nog niet geheel ontwaakt. Ze wist enkel dat ze niet kon blijven liggen, wat betekende dat ze zonder na te denken op blote voeten de gangen was op gelopen. Zodra ze iemand zou herkennen, zou ze wellicht beter in staat zijn de realiteit van de droom te onderscheiden en weer kalmeren. Vaag in haar achterhoofd wist ze dat ze een leraar moest vinden, maar waarom? Immers had Aryana beloofd aan Professor Nephelae dat ze niet zomaar alleen de gangen zou betreden. De belofte was niet iets dat op de voorgrond in haar gedachten naar voren kwam, maar onbewust herinnerde ze zich het nog. Zodra het meisje een levend wezen zag, een van een grote gestalte rende ze op blote, koude voeten erop af. Waarna ze zich trillend en angstig als ze was tegen zijn been aan wierp. Zachtjes sprak ze één woord, voordat het stil werd. Er klonk nog geen andere stem, maar de aanwezigheid van een ander persoon deed al wonderen, het was als een anker dat haar met de werkelijkheid verbond, waardoor ze wist dat ze niet alleen was. Alleen zijn naar nachtmerries was een van de moeilijkste dingen die Aryana door moest maken, iets dat haar nachtrust behoorlijk verstoorde. Uiteindelijk wist ze op trillende stem nog te vragen naar haar vader. Een vader die er niet meer was, maar die ze in haar droom had gezocht. Twee grote handen, werden voorzichtig op haar kleine, smalle schouders gelegd waarna een mannelijke stem klonk. ”Aryana, wat is er aan de hand?” Het klonk voorzichtig en een tikkeltje verward. Alsof hij zich af vroeg wat een eerstejaars uit het bed deed alsmede wat haar in deze staat deed verkeren. Twee donkerbruine, bijna zwarte ogen schoten omhoog terwijl ze haar best deed het gezicht te ontcijferen in het donker. Tranen drupten langs haar wangen naar beneden toe, waarna ze zijn been nog wat steviger omklemde. Zodat de Professor niet weg kon, ze kneep haar ogen dicht voordat ze zachtjes sprak, even verward als hij was. ”Professor?” Het duurde even voordat ze op zijn naam kwam, immers was haar hele gedachtegang overhoop gehaald door de nachtmerrie die het trillende kind langzaam los liet. Hoewel het nog steeds helder in haar herinneringen en op de voorgrond stond, begon ze zich langzaam te realisteren dat er geen brand was en het nacht was. Dat ze op een enorm koude vloer stond, in enkel een pyjama en ze haar handen stevig om het been van de Defence Against The Dark Arts leraar had geklemd. ”Professor Nekrasov?” Mompelde het meisje uiteindelijk op een ongemakkelijke en lichtelijk verwarde toon. Voordat ze haar greep iets verzwakte. Ze was nog te angstig om zich te schamen voor het feit dat ze hem papa had genoemd, en vast had gegrepen alsof hij haar enigste hoop was. Vermoeid wreef ze met een hand in haar ogen waarna ze zachtjes sprak. ”Licht?” Het was duidelijk dat ze het licht miste en het donker nog minder prettig vond dan de Professor. De muren waren angstaanjagend, en in haar angstige staat stelden ze haar niet bepaalde gerust. Het meisje kon zelf geen licht maken, aangezien ze haar wand had laten liggen, ze liet de Professor echter niet los en sprak verder niet. Terwijl ze trillerig naar adem hapte. Ze was veilig, er was geen vuur en ook geen rook. Haar vader was er niet, die was al jaren geleden begraven. Ze woonde normaal gesproken bij haar oom en tante en had dit jaar een brief ontvangen, waarna ze naar Hogwarts was vertrokken. Dit grote kasteel was Hogwarts, en de koude gangen waren overdag warm en gezellig, met talloze leerlingen en leerkrachten. Even schudde het meisje haar hoofd waarna ze de Professor nogmaals aan keek. ”Sorry Professor,” Klonk er zwakjes maar ze liet zijn been nog steeds niet los. Iets dat waarschijnlijk wel duidelijk maakte dat ze nog steeds niet de oude was. Hij vroeg zich waarschijnlijk wel af wat haar zo deed reageren terwijl het meisje ongemakkelijk rond keek. Het was maar goed dat ze een Professor tegen het lijf was gelopen, letterlijk. Want anders had ze waarschijnlijk uiteindelijk iemand moeten wekken. ”Nachtmerrie,” was het enige woord wat ze over haar lippen wist te persen waarna ze stil viel en met grote ogen naar de muur staarde.