Fire made a bleeding heart [Lev] || Aragog opdracht

Aryana had geknikt op zijn vraag; ze voelde zich al stukken beter dan enkele minuten geleden. Natuurlijk was het nog niet perfect; maar haar ademhaling was gekalmeerd en haar gejaagde hartslag verlaagd. Dat alles zorgde ervoor dat ze zich rustiger voelde. Toch kon ze het niet laten hem te vragen het licht aan te laten; ze had zelf geen wand bij zich; ondanks het feit dat ze de spreuk 'Lumos' zelf ook uit kon voeren. Net zoals haar sloffen en warme mantel had ze deze achtergelaten in haar kamer. In de haast te ontsnappen aan het niet meer bestaande vuur. Langzaam maar zeker kalmeerde ze genoeg om zijn been los te laten. Iets dat al een enorme vooruitgang was; tich bleef ze dichter bij hem staan dan gebruikelijk was. Over het algemeen was Aryana voor haar leeftijd best volwassen; ze vroeg om hulp wanneer ze het nodig had maar redde zich ook wel alleen. De brunette wreef haar tranen weg; voordat ze zijn hand vastpakte. Hij was warmer en natuurlijk een stuk groter dan haar smalle, kleine hand. Waarschijnlijk merkte de man nu op dat ze rilde van de koude die op de gangen heerste, ze was er dan ook niet bepaald op gekleed. Natuurlijk was haar pyjama warm, maar enkel als ze onder de dekens lag in het warme bed. Het meisje had enige spijt voor het feit dat ze de sloffen niet had aangedaan; de tegels koelde haar namelijk behoorlijk af. Zeker als ze stilstond. Aan de andere kant hielp het Aryana om wakker te worden en de nare droom achter zich te laten. Heel kort liet de jonge man haar hand los om zijn mantel over zijn schouders te laten glijden, deze werd daarna uiterst voorzichtig over haar schouders gehangen. Even keek het jonge kind dankbaar op voordat ze zijn hand weer vast pakte. Een deel van de andere studenten zou vast niet geloven dat de Professor zorgzaan kon zijn, waarschijnlijk wou hij voorkomen dat haar nachtelijke uitstapje lichamelijke gevolgen zou hebben. De mantel hield een deel van de koele wind tegen. Waardoor de rillingen wat minder werden; het was een stuk warmer daardoor. Op bibberende toon legde het jonge kind haar droom uit aan de leraar. Haar stem was zacht en brak op verscheidene plaatsen in de zin. Zodra de tranen weer in haar ogen opwelden, kneep de donkerharige Wizard zacht in haar hand waarna hij op dezelfde rustige toon als daarvoor sprak."Je hebt een nachtmerrie gehad, je bent veilig hier, op Hogwarts." Het meisje beet zachtjes op haar lip waarna ze knikte en met een slecht gevoel van humor; in de hoop zelf ook wat op te vrolijken een opmerking maakte. "De bewegende trappen zijn ook echt veilig en zo," ze perste ongemakkelijk een glimlach op haar lippen waarna ze haar donkerbruine ogen af wende.