Destroyed Property [Marcus]

Het was een rustige dag geweest, tot op een zeker niveau. Aryana had de lessen gevolgd, wat huiswerk gekregen en gemaakt. Waarna ze de Common Room had verlaten op even te genieten van het nog mooie weer, ook al was de zon inmiddels onder gegaan. Al met al, voelde het meisje zich relatief op haar gemak. Terwijl ze rond liep liet ze haar hand af en toe even in de richting van haar wand glijden, in een beweging die haar gerust stelde. Zolang ze die bij zich had, kon ze in ieder geval een van de spreuken die ze had geleerd gebruiken, voornamelijk de spreuk die haar stil en geluidloos kon maken was handig wanneer ze zich onveilig voelde. Zo merkten de meesten haar minder snel op. Haar donkerbruine bijna zwarte ogen vielen kort op een student die laatst al eens een spreuk had geprobeerd die te moeilijk was voor hem, een beetje wantrouwend liep ze langs hem, hopende dat hij zijn les al wel geleerd had. Niet dus, voordat ze verder de gang op kon lopen, deed een zacht geluid haar opkijken. Hij had een kandelaar met brandende kaarsen van de muur af weten te halen. Hij leek echter niet gewond, waardoor Aryana enkel een beetje verrast naar hem keek. Welke spreuk hij had willen gebruiken deed er niet toe, de rotzooi die hij had gemaakt wel. Met de klap op de grond waren de vlammen gedoofd, maar de wax droop nog van de kaarsen af en ook wat gruis lag op de grond. Kortom, de conciërge had wat op te ruimen als ze die kon vinden. Het zo laten liggen zo het meer werk maken en de andere student leek geen verantwoordelijkheid te willen nemen, want die was al weg gerent. Met een zucht draaide Aryana zich om waarna ze de gang verliet. Hopende dat ze ergens een Professor of de conciërge zou vinden. Hopen was wellicht een groot woord, maar uiteindelijk zou de schade wel bekend worden en kon ze zich niet voorstellen dat een van de volwassene er vrolijker van zou worden als ze er s ’avonds laat op stuitten. De hal was voldoende verlicht waardoor het meisje voorzichtig verder stapte, haar ogen zochten naar een teken van leven in de hal; eerst leek ze er geen te vinden totdat ze een volwassen Wizard zag. ”Meneer Morrison!”, riep het meisje terwijl ze haar passen versnelde. Haar bruine ogen stonden een tikkeltje ongemakkelijk terwijl ze naar de man toe liep. ”Een van de andere eerstejaars heeft het voor elkaar gekregen een kandelaar van de muur af te laten vallen? Er ligt nogal wat wax op de vloer enzo.” Vervolgde ze met een ongemakkelijke blik, het was duidelijk dat ze de waarheid sprak en zij er verder niets mee te maken hebben want het kind kon niet liegen.