And when we're bored we play in the woods.
Pagina 3 van 4• Deel
Pagina 3 van 4 • 
1, 2, 3, 4
Re: And when we're bored we play in the woods.
van Evan Castle do dec 27 2018, 20:37
De schreeuw van de Quidditch chick trok zowel de aandacht van Evan als het ding dat zich voor hem bevond. Evan trok kort zijn wenkbrauwen op en zou gelachen hebben om haar positie in de boom als hij niet verschrikkelijk veel last had van zijn arm en op het punt vermoord stond te worden door iets dat hij niet eens kon zien. Maar de Quidditch chick zag het wél en voordat hij het wist, zond ze een gevaarlijke offensieve spell af op een aantal bomen achter hun. De bomen explodeerden gelijk en Evan zag dat, wat het ook mocht zijn, de rookpluimen van hem verdwenen. Het beest moest zich dus teruggetrokken hebben. Evan zag dit als een teken om de raad van de Quidditch chick op te volgen en zich uit de boom te laten vallen. Gelukkig bevond hij zich niet hoog in de boom en was de val dan ook niet al te hard. Hij zocht snel naar zijn wand en vond deze, verstopt onder een lichte bladerdek. “Diffendo,” snauwde hij zowat terwijl hij zijn wand richtte op waar hij de rookpluimen voor de laatste keer had gezien. Aan de woedende kreet te horen, had hij zijn target geraakt. Mooi. De aandacht was nu in elk geval afgeleid van de Quidditch chick zodat zij genoeg tijd had om vrij te komen uit haar eh… hachelijke situatie. Hij keek in de richting van de blondine en… seriously? Ze vond haar bezem op dit moment belangrijker dan dat er één of ander woest, onzichtbaar beest hun wilde vermoorden? Nou, goed dan. Niet te geloven dat hij dit ging doen. Met zijn hand om zijn gewonde arm geklemd en met een van pijn vertrokken gezicht rende hij in de richting van de blondine. Ze had zojuist zijn leven gered met die explosies, dus het minste wat hij voor haar kon terugdoen, was dat achterlijke ding uit de takken bevrijden. “Diffendo,” zei hij nogmaals, maar deze keer richtte hij zijn wand op de takken waarin de bezem verstrikt zat. “Leuk om te weten dat als we ooit nog eens in een gevaarlijke situatie terechtkomen en we zouden in het meest ondenkbare geval iets romantisch hebben dat het eerste waar jij je op richt je bezem is. Er geruststellend.” Hij had het gevoel dat hij aan het bazelen was, maar hij had ook het gevoel dat hij dadelijk flauw kon vallen dankzij de pijn en de adrenaline die door hem heen gierde en dan nog het feit dat dat beest nog altijd ergens was, boos zijnde omdat Evan hem gesneden had met zijn spell. Hij hoorde weer geluid achter zich en richtte zijn wand over zijn schouder. “Incendio!” riep hij. Het vuur lichtte de omgeving voor hem op, maar nog steeds kon Evan niet zien wat zich daar bevond. Verdomme. Waar was dat beest ergens?!
ik had een ander wezen in gedachten, maar dit kan ook
Evan Castle
Slytherin Student
icon + karakterkaart :
IC :
56
Posts :
100
Name :
Freedje
Re: And when we're bored we play in the woods.
van Ka'on Agard do dec 27 2018, 23:09
- ka'on agard -
Ze was nu vooral gefocust op het bevrijden van haar bezem uit de boom. Er leek niet echt beweging in te komen tot ze er met haar volledige gewicht aan ging hangen. Dat resulteerde in de bezem die los schoot en de blondine die plat met haar rug op de grond viel. Thank God dat er nog een hoop bladeren lagen waardoor haar val best te doen was. De tak die vervolgens op haar viel wees er op dat ze wel wat hulp had gekregen maar maakte de val niet echt prettiger. “Leuk om te weten dat als we ooit nog eens in een gevaarlijke situatie terechtkomen en we zouden in het meest ondenkbare geval iets romantisch hebben dat het eerste waar jij je op richt je bezem is. Er geruststellend.” Ze negeerde zijn woorden voor het merendeel terwijl ze opnieuw probeerde haar bezem te laten zweven. Dit zou een wilde rit worden. Ze stapte op terwijl Evan nog een vuurbal op het wezen af schoot. Die dingen waren enorm lastig om te raken, het ging vooral om geluk. "Stap op, snel." Tot dus ver had ze niet het idee dat hij het leuk vond om rondbevolen te worden. Het kon echter niet anders, ze moesten zo snel mogelijk zo ver mogelijk hier vandaan. Het zou een wilde rit worden doordat haar bezem was beschadigd maar het was hun enige kans om de Hidebehind te ontlopen.
[Ik kon niet echt iets matchen dat wel gevaarlijk zou zijn maar ze ook wel zouden kunnen overleven. Wat had jij dan in gedachten?]
[Ik kon niet echt iets matchen dat wel gevaarlijk zou zijn maar ze ook wel zouden kunnen overleven. Wat had jij dan in gedachten?]
Ka'on Agard
Quidditch Captain Gryffindor
icon + karakterkaart :
IC :
184
Posts :
222
Name :
Anouk
Re: And when we're bored we play in the woods.
van Evan Castle do dec 27 2018, 23:20
Evan had tot dusver geen kans gehad om het wezen recht in de ogen te kijken en had dus niet geweten wat hem had aangevallen. Toen drong opeens door wat de Quidditch chick tegen hem had gezegd: een Hidebehind. En alsof het benoemen van het wezen dat op hun joeg het opeens duidelijker kon maken, meende hij een schim te zien. Een vage, donkere schim, die kort oplichtte door het feit dat hij Incendio had gebruikt om de boel te verlichten en hun belager hopelijk in de fik te steken. In een fractie van een seconde dat hij de spreuk nogmaals uitsprak, zag hij de enorme slagtanden die het beest had en trok er een huivering door hem heen. Hij had eerst gedacht dat het iets anders was, een wezen waar hij tijdens Care for Magical Creatures over geleerd had. Een thestral, als hij het zich goed herinnerde. Eentje die je pas kon zien als je iemand had zien sterven. Hij wist niet of hij opgelucht of bang moest zijn omdat het dat niet was. Hij concludeerde dat een Hidebehind hun minder gemakkelijk in kon halen als ze ervandoor zouden racen op de bezem dan dat een thestral dat zou kunnen. En dus klom hij zonder pardon achterop de bezem van de Quidditch chick, zijn wand nog steeds stevig in zijn hand met de gewonde arm geklemd en zijn goede hand om de bezemsteel sluitend zodat hij niet nog een keer zou vallen. “Bombarda,” snauwde hij en hij richtte weer achter zich. Hij richtte op de plek vlak voor de Hidebehind zodat er stof opwaaide en zij snel konden ontsnappen. Vervolgens dacht hij aan de laatste spreuk die hun kon redden: “Depulso!” Hopelijk mikte hij raak en vloog de Hidebehind nu een eind naar achteren zodat ze nog meer tijd kregen om te ontsnappen. Hij had het idee dat zijn toverkracht op was en dat hij sowieso zelf lichamelijk gezien uitgeput was. Op dat vlak was hij er misschien wel slechter aan toe dan de Quidditch chick. Hij deed zijn best om niet te veel naar voren te leunen zodat ze niet zou merken wat voor een effect de stress, de adrenaline en het gebruik van alle spreuken op hem had, maar hij kon het niet helpen dat zijn ogen zich voor even sloten. Hij zat achterop bij haar en kon sowieso niet veel uitrichten. Het enige wat hij kon doen, was de boel achter hun in de gaten houden zodat hij de Hidebehind zag aankomen en eventueel nog een spreuk lossen, maar zelfs dat kon hij geen eeuwen volhouden. Die verdomde arm van hem dan ook.
Ik had een thestral in gedachten. Evan kan dat wezen niet zien omdat hij nog nooit iemand van dichtbij heeft zien sterven. Maar zoals ik al zei: dit kan ook. Dat is nu zo leuk aan RPG: je denkt bijna nooit hetzelfde en daarom draait het altijd anders uit dan je verwacht ^^
Evan Castle
Slytherin Student
icon + karakterkaart :
IC :
56
Posts :
100
Name :
Freedje