Ze voelde ondertussen de blikken van anderen op hen gericht. Ze stonden nog steeds in de bibliotheek dat zwaar beladen was van studenten. Het moest er vrij vreemd uitzien, een Ravenclaw en Slytherin tegenover elkaar. Emily stond bijna tegen de jongen, ondanks dat hij een kop groter was. Maar het enige dat ze deden was wat bekvechten, niet eens met vloekwoorden. Het was dat haar bloed rond suisde in haar hoofd dat ze het gefluister niet hoorde. Wat ze zeiden en of ze een professor zouden halen, waren zorgen voor wanneer ze beiden wat zouden kalmeren.
Maar het zag er niet naar uit dat ze beide gauw zouden kalmeren. Emily wist maar al te goed dat ze elkaar aan het uitdagen waren. Ze had haar wand niet meer bij zich, niet dat ze die nodig had om hem schade toe te brengen. Hij zou wensen dat ze slechts een vonkje afschoot en niet haar knie in zijn zwakke plek. Zover waren ze echter (nog) niet. Toen ze vroeg wat hij nog meer van haar verwachtte kwam er een afschuwelijke, uitdagende grijns op zijn lippen. Het meisje keek ietwat argwanend. "Wat dacht je van een verklaring, belofte en misschien een healing spell?", verbaasd keek ze naar de zevendejaars en bleef even stil. "Wat?", zei ze met een stem die bij haar blik paste, verbaasd. Ze schudde haar hoofd en gooide haar handen in de lucht. "Goed, wil je dat allemaal?", zei ze tussen haar tanden door. "De verklaring is dat ik lomp ben. Beloven dat het nooit meer gaat gebeuren is nogal moeilijk gezien ik niet even niet-lomp kan worden", ze telde beide antwoorden op haar vingers om wat extra drama aan toe te voegen. "En een healing spell gebruiken, sure!", ze gooide nogmaals haar handen in de lucht en wilde hem tegen de schouder porren maar stopte haar vinger op een centimeter van diens schouder waarop het leek dat ze heel dicht naar hem wees. "Als je een deadwish hebt, dan wil ik met véél plezier het eens op je proberen. Laat me even een gepast boek zoeken in de Restricted Section", besloot ze met een gelijkaardige grijns als die van hem.