The road towards knowledge [Lev]

Aryana nam vaak de tijd voordat ze antwoord gaf, alsof ze alle opties eerst afwoog voordat ze sprak. Natuurlijk was ze eerlijk, maar de manier waarop iemand zijn of haar woorden bracht was van groot belang. Ze wou niet dat de Professor beledigd zou worden als ze verklaarde dat ze zich niet op haar plek voelde. Dus begon ze op een ongemakkelijke manier aan een zin, die ze daarna veranderde. Het klonk wellicht een beetje geforceerd maar ze meende wel wat ze zei. Aryana vond de lessen interessant, echter had ze gewoon moeite met haar plek te vinden, wellicht hadden alle eerstejaars dat wel een beetje. Al helemaal als deze wereld zoveel nieuwe dingen bracht, ervaringen die ze nooit had gedacht et hebben. Dat maakte het echter geen slechte ervaringen, sommige veranderingen waren goed. Zo voelde ze zich meer op haar plek en minder een freak. Uiteindelijk sprak het kleine meisje over de mensen die ze tot nu toe ontmoet had. De meeste leken aardig, natuurlijk zaten er altijd wel enkele rotte appels tussen, maar bovenal leek iedereen aardig en behulpzaam. Dat laatste kon ze ook wel over deze Professor zeggen, hij hoefde geen tijd in een gesprek te steken of haar te helpen de Great Hall te vinden. Al hoewel dat laatste deed hij waarschijnlijk zonder problemen aangezien niet alles hier veilig was. Zeker niet voor een onervaren studente. De bruinharige man gaf een begrijpend knikje waarna hij naar haar angsten luisterde. Hij zei haar niet meteen dat ze zich geen zorgen moest maken. Bovenal leek de Professor te begrijpen dat ze zich niet altijd even veel op haar plek voelde en wellicht een tikkeltje angstig was aangelegd. Iedereen die ineens een andere wereld in kwam raakte overrompeld, immers was het niet alsof ze hier haar hele leven op was voorbereid, zoals de purebloods. Hogwarts bestond alleen maar uit magie, vanuit het normale mugglewereldje naar een wereld vol magie en gevaar. Was iets dat de transitie bemoeilijkte. Wie had ooit gedacht dat Wizards en Witches inderdaad konden vliegen op bezemstelen, al was het niet zoals in een sprookje. De meeste waren er niet om anderen kwaad te doen, al wist ze ergens wel zeker dat als Defence Against the Dark Arts bestond er echt wel Wizards waren geweest die een groot gevaar voor de mensheid waren. Toch leek er ondanks de opwinding die mogelijke gevaren en mysteriën veroorzaakten, de school relatief rustig. Er was geen dringend gevaar dat de aandacht vroeg, tenminste het leek stil en rustig. Ook al was de school levendig. Ze had het moeilijk met de dood van haar ouders, het was lastig om alleen te staan. Zeker op haar leeftijd. Zodra ze stil viel en zichzelf poogde te herstellen voelde ze twee zachte klopjes op haar schouder, waardoor ze de Professor dankbaar aan keek. Hierna sprak de man. "Ik ben er waarschijnlijk niet het meest geschikte persoon voor maar er zijn vast wel mensen hier die er in gespecialiseerd zijn om je met zulke dingen om te leren gaan. De magische wereld is een grote en die is niet voor iedereen even makkelijk. Als je hulp wilt bij zoiets moet je niet bang zijn om het te vragen," Klonk er rustig, het was advies dat het meisje nauw aan het hart nam. Wellicht was het inderdaad beter om, om hulp te vragen. Zeker als ze nachtmerries had en moeite had om alles bij te houden. Immers was ze hier om te leren en daarvoor moest ze de wereld leren kennen. Moest ze deel uitmaken van deze maatschappij. De man wou zijn mond weer openen toen er opeens een apart geluid weerklonk. Meteen keek het meisje op terwijl ze hem met een vragende blik aan keek en even bedenkelijk fronste. Ze kende maar een spreuk maar wellicht zou die haar wel eens tot nut kunnen zijn. Ze wist niet zeker wat het geluid had veroorzaakt maar het klonk niet goed.

"Quietus," Sprak ze terwijl ze haar wand op de schoenen van de man richtte. Het was een goed gecontroleerde spreuk die ze uit een van de boeken had geleerd. Een die ze eenvoudig vond en waarvan ze wist dat het een voordeel kon hebben op het vinden van degene die dit rare geluid maakte. Aryana wierp een blik op haar eigen schoenen waarna ze haar wand daarop richtte en op een zachte toon de spreuk nogmaals uit sprak. "Quietus," Ze stampte met haar voeten op de grond om te kijken of het geluid inderdaad gedempt was. Toen ze niets hoorde keek ze de Professor triomfantelijk aan. "Zo hoort het ons niet," Fluisterde ze met een onschuldige blik in haar ogen. Ze had deze spreuk niet vaak toegepast maar altijd verwacht dat hij handig zou kunnen zijn in bepaalde situaties. Ze kon het dan ook net zo goed uit proberen en haar wand was krachtig, deze spreuk zou voorlopig wel aanhouden. Ze wist niet of er een tegen spreuk was, maar zelfs als ze een dag in stilte rond liepen, ze had het niet op zijn stem gericht, enkel op zijn voeten zodat de schoenen niet zouden kraken en wat het ook was dat zich in de opslagkamer bevond, zou hun niet aan horen komen terwijl ze zich verplaatsten. Voorzichtig stapte ze in de richting van het geluid waarna ze de deur voorzichtig opende. Haar ogen werden groot toen ze een katachtige zag, wat niet precies een kat was. Het leek bijzonder veel op een kat, maar was het niet. Het wezen bezat een gevlekte vacht, had absurd grote oren en bezat een leeuwenstaart. Dit moest wel een magisch wezen zijn. Het leek haar nog niet gezien te hebben, omdat het een doos in probeerde te klimmen, maar iets vertelde haar dat de Professor het wellicht beter kon benaderen. Het zag er namelijk niet al te knuffelig uit. Met grote ogen keek ze de man aan terwijl ze naar het beest wees. Het leek groter dan een normale kat, en de meeste van dat soort dieren konden met hun klauwen al wel wat schade aan richtten. Het zou haar niet verbazen als dit wezen intelligent bleek te zijn. Hopelijk draaide het zich.. niet om. Het dier had zich omgedraaid en keek het meisje aan dat een beetje ongemakkelijk naar het wezen keek. Hij leek haar blik niet te waarderen en kwam op haar af gestapt waardoor ze op haar lip beet. Help?