The road towards knowledge [Lev]

Het was bijna onmogelijk om op een goed antwoord te komen, terwijl ze zelf niet ervaren was in magie. Toch kon dat ook in haar voordeel werken, ze bekeek dingen van een ander perspectief en was dus wat creatiever in het zoeken van een passende oplossing. Aryana vroeg de Professor of hij haar wat meer informatie kon geven over het wezen dat zich doodstil voor hen bevond. Alsof het een standbeeld was in plaats van een levend wezen, als ze er zo naar keek was het eigenlijk best eng. Ze had nog nooit iemand bevroren gezien, en dat was behoorlijk griezelig. Het idee dat iemand een ander ervan kon weer houden te bewegen, een ander gevangen kon zetten in zijn of haar lichaam. Na een kort knikje begon de leraar met zijn uitleg. "Kneazle's vallen onder Care for Magical Creatures en dat is niet mijn vakgebied dus mijn kennis is wat beperkt. Ze staan bekend als drie X bij het Ministry of Magic, uiterlijk is zoals je ziet, valt te kruisen met katten. Kunnen als huisdieren gehouden worden maar kunnen ook gevaarlijk zijn als ze vals zijn. Worden iets ouder dan gewone katten, eten vlees en zijn goed in het herkennen van verdachte en gevaarlijke personen." De woorden als ze vals zijn werden met een nadenkende blik ontvangen. Dus niet elke Kneazle was vals, dat betekende dat er een kans was dat het betreffende dier voor hen wellicht de magie die rond de Professor hing waarnam, immers wist ze dat hij te maken had gehad met de Dark Arts. Dat hij nu zijn best deed om anderen te beschermen hoefde niet te betekenen dat er geen spoor van negativiteit om hem heen hing. Ze kon zich niet indenken dat de school een vals exemplaar had opgesloten. Als er ook exemplaren waren die er geen problemen mee hadden om voor een grote groep te verschijnen en trouw waren aan een Witch of Wizard. Uiteindelijk stelde Aryana voor om de kooi over het dier te plaatsen als het bezat over meerdere openingen, op zich was het een goed idee, zolang het dier zich niet kon bewegen. Als de Kneazle dat wel kon, zou het nog best wel eens een gevaar kunnen zijn. De klauwen zagen er niet bepaald zachtaardig uit. Daarbij was het groter dan een huiskat en dus zou de schade ook nog eens groter zijn. Niets geen kleine krassen. Net nadat ze was uitgesproken ging het mis, zover het nog mis kon gaan. De spreuk die de Kneazle gevangen had gehouden leek te zijn verbroken en het dier was alles behalve vrolijk. Nog minder dan voorheen, ze hadden hem vast niet aardiger gemaakt. Een diep gebrom weerklonk vanuit de keel van de grote katachtige, hij was duidelijk boos. Ergens hoopte Aryana dat als het dier inderdaad zo slim was, ze hem wel over zouden kunnen halen zich te gedragen. Echter was het de vraag of het daar wel veilig genoeg voor was. Immers keek de Kneazle schichtig naar de deur. Met een zwaai van zijn wand liet de Professor de deur dichtvallen, waardoor ze in het donker gehuld werden, afgezien van de kleine lichtbron. Zelfs Aryana moest nu meer moeite doen om nog wat te zien. Nu de Kneazle niet kon ontsnappen kon de man aan het werk. "Ogen dicht, nu." Klonk er streng, waardoor Aryana instinctief meteen reageerde. Haar ogen kneep ze dicht waarna ze haar handen ervoor hield, om er zeker van te zijn dat wat er ook gebeurde geen invloed op haar zou hebben. "Lumos Maxima," Sprak Professor Nekrasov, waarna ze zelfs door haar handen heen door had dat de hele ruimte in een fel licht werd gehuld. Toch kreeg ze er geen last van, dit doordat ze de waarschuwing van de oudere Wizard had gevolgd. De Kneazle zou verblind raken door de krachtige magie, waardoor hij wat meer moeite zou hebben de twee Wizards te vinden. Het beest was waarschijnlijk niet ver gekomen door de snelle actie, Aryana opende haar ogen langzaam weer terwijl ze knipperde. Het leek haar nu wel weer veilig. "Locomotor Wibbly," Klonk er terwijl hij de eerste jinx uitsprak. Wat het precies deed was haar nog niet duidelijk maar ze wist zeker dat het wat met de Kneazle zou doen. Zolang het hem naar niet verwondde. "Melofors," klonk er even rustig, alsof hij nu net niet op het punt had gestaan aangevallen te worden door een magisch wezen. Aryana keek de man aan, terwijl ze langzaam naast hem kwam staan, wetende dat ze veilig genoeg was in zijn buurt. "Lumos," Klonk er uiteindelijk waarna de kamer in een zacht licht gehuld was. Daar lag het grote dier, met een pompoen om zijn kop heen en poten zo slap als noedels. Het zou hen nu niet aan kunnen vallen, niet kunnen krabben en bijten. Even keek Aryana de leraar naast haar onzeker aan voordat ze dapper als ze was voorzichtig naar voren liep en haar hand op de vacht van de Weazle legde. "Maak je geen zorgen hij doet ons niets," Murmelde ze zacht waarna ze de man aan keek. Het wezen leek er niet helemaal blij mee maar liet geen gegrom meer horen bij de zachte aanwezigheid van het jonge kind. "Hij kan toch wel ademen met die pompoen op? Klonk er bezorgd, ze was een vredelievend meisje en kon niet zo goed tegen leed. Of het nu van een mens of dier kwam. De meeste wezens waren niet bewust van plan iemand kwaad te doen tenzij ze zich bedreigd voelden.