The road towards knowledge [Lev]

Aryana was blij dat ze welkom leek te zijn op deze school. Het had natuurlijk ook altijd anders gekund, één voordeel van het ingedeeld worden in een House was dat anderen net zoals jouw dezelfde eigenschappen deelden en er dus makkelijk van elkaar geleerd kon worden. Plus mensen accepteerden elkaar, het hebben van magie was ineens niet zo raar meer. Ze wist nog hoeveel problemen haar drie neven en twee nichten er mee hadden gehad. Haar oom en tante hadden in totaal vijf kinderen gekregen, waarvan één tweeling en daarnaast hadden ze de voogdij over haar gekregen toen beide ouders er niet meer waren. Of ze ooit geweten hadden dat haar moeder een Witch was, was ze niet zeker. Immers hadden haar ouders haar altijd op het hart gedrukt het geheim te houden. Iets dat ervoor had gezorgd dat het verlegen meisje nog meer terug getrokken was geworden van de maatschappij. Het was lastig om een geheel nieuwe wereld binnen te stappen en daar een plek in te vinden. Zeker op haar leeftijd, waardoor ze al gauw een terughoudende houding had aangenomen. Niemand zou het haar kwalijk kunnen nemen, iedereen zou er moeite mee hebben. Zeker als magie het leven van een ouder had beroofd en de ander had doen doordraaien. Het meisje bewonderde de gangen en het robuuste gebouw van Hogwarts meer dan eens. Zou ze dit ooit haar derde huis kunnen noemen? Beter gezegd, zou het een thuis voor haar worden want een huis maakte nog geen thuis. Uiteindelijk antwoordde ze zijn vraag met twee zachte woorden. Ze was daadwerkelijk van mening dat er teveel mensen waren om zich op haar gemak te kunnen voelen. Het was niet eens het lawaai dat overal heerste omdat velen door elkaar spraken, het was vooral het idee dat niets onopgemerkt kon blijven. Zelf had Aryana geleerd dat verbergen beter was dan opvallen, waardoor ze enige aandacht altijd verafschuwde. Uiteindelijk besloot ze zichzelf nadenkend toe te lichtten, in de hoop dat de Professor zich niet zorgen zou gaan maken of haar vreemd zou vinden. Voor hem was magie waarschijnlijk normaal, een deel van het leven. Zou het haar ook ooit normaal worden, zou ze ooit kunnen wennen aan de gevaren maar ook mooie dingen. Ongelofelijke dingen, waar ze nog moeite mee had alles op een rijtje te zetten. Elke keer dat ze iets nieuws ontdekte moest Aryana de moeite doen niet overrompeld te worden. "Ik hoop voor je dat je er aan zal wennen. Toen ik hier voor het eerst kwam, had ik het zelfde. Hogwarts is groot, druk en vaak verwarrend en waarschijnlijk al helemaal voor wie niet aan de magische wereld gewend is," Vertelde de Professor rustig, waardoor het meisje hem een bijna verdwaalde blik gunde. Ze was dan ook verdwaald, niet alleen in het gebouw maar had moeite haar nieuwe leven op te pakken. Ze had het al vaker gedaan dus ergens begreep ze niet waarom het haar nog zoveel moeite kostte. Het was niet alsof ze nooit eerder voor een relatief onbekende deur had gestaan. Hoewel ze haar oom en tante af en toe had gezien, waren ze nooit super close met elkaar geweest. Dat veranderde toen beide ouders onder de grond verdwenen. Haar ouders waren weer samen en zij bleef alleen achter. In een druk gezin, waar ze toen als jong kind uiteindelijk een plek had gevonden. Haar nichten waren over het algemeen aardig tegen haar, ze zou ze wellicht wel bijna als zussen kunnen zien. Haar neven daarentegen waren een ramp. "Vind je het hier wel leuk, de lessen en alles?" Vroeg de man toen het duidelijk werd dat ze geen reactie gaf. Aryana keek hem aan waarna ze bedenkelijk op haar lip beet. Ze wist het niet, het was al moeilijk genoeg om alles bij te houden, emotioneel gezien. Laat staan dat ze nog tijd had om van de lessen te genieten. Het was net dweilen met de kraan open. Iets dat met de juiste hoeveelheid magie misschien nog mogelijk was, maar in de wereld waar ze in was opgegroeid niet.

Aryana zuchtte even toen ze niet direct op een goed antwoord kon komen. Zonder dat de leraar bezorgd zou worden, of zich af zou vragen wat de school verkeerd had gedaan. "Ik...", begon ze onhandig op een twijfelende toon waarna ze woordeloos steun zocht bij de man. Hij was aardiger dan ze had verwacht, hij kwam persoonlijker over dan de meeste volwassene hadden gedaan. Hij leek niet bang te zijn om eerlijk tegen haar te wezen. Iets dat Aryana wel wist te appreciëren. Eerlijkheid duurde het langste maar daar had ze het meeste aan. Waardoor ze ook wist dat ze niet zou kunnen liegen tegen hem. "Ik vind het wel interessant." Besloot ze uiteindelijk te zeggen. Haar houding gaf aan dat ze dit met moeite op probeerde te lossen. Zich uit de situatie probeerde te praten. Echter was ze vaak niet spraakzaam aan gelegd en lag haar talent dus ook niet op dat vlak. "De meeste mensen lijken aardig en de lessen helpen wel geloof ik," besloot ze uiteindelijk terwijl ze ongemakkelijk haar mantel strak trok en haar mouwen iets op stroopte. Haar blik gleed naar de vloer alsof die interessant was geworden. Ze was duidelijk niet op haar gemak in het delen van haar gevoelens. Toch wist ze maar al te goed dat ze deze niet kon negeren. "Alles is nieuw, en ik weet gewoon nog niet of ik... of ik dat aan kan," Legde ze op een breekbare maar ergens ook krachtige toon uit. Alsof ze vastberaden was te vechten voor een betere toekomst als het moest. Haar donker gekleurde ogen stonden somber waarna ze de Professor aan keek en hem een waterig glimlachje gunde. "Toen mijn vader nog leefde was het verboden over magie te spreken en als we het over mam hadden, dan werd hij altijd erg verdrietig. Toen hij overleed ging ik bij mijn oom en tante wonen. Beide zijn gewone mensen. Muggles? Dus hebben we het nooit over mijn moeder gehad." Legde ze ongemakkelijk uit. Dit betekende dat het lastig was voor haar om veel met magie te doen. Het deed haar aan haar moeder denken. Iemand die ze in een groot deel van haar leven gemist had. Iemand die haar had moeten beschermen en haar moest leren over de magie die ze in zich had. Voordat ze naar school ging zodat ze al een deel wist over de wereld waar ze in terecht zou komen en diens normen en waarden. Tranen prikten in haar ogen maar vastberaden slikte het jonge meisje haar tranen weg waarna ze haar schouders rechtte. Ze was niet naar deze school gekomen om te rouwen. Ze was hier om te leren.