Stupid stairs

Waarschijnlijk was iedereen in het House ingedeeld dat het meeste bij hen paste. Zodat ze zich veilig en op hun gemak zouden voelen en een soort familie zouden vormen terwijl ze niet meer bij hun biologische familie woonden. Tenzij ze natuurlijk naar huis gingen met feestdagen, waren ze bijna het hele jaar op Hogwarts aanwezig. Dat was altijd wennen voor elk kind, zeker een die al vaker van familie veranderd was. Eerst was haar gezin een twee ouder gezin met een kind geweest. Daarna was haar moeder overleden en bleven enkel zijzelf en haar vader over. Waarna een brand haar vader had ontnomen en ze bij haar oom en tante werd geplaatst, al was dat niet geheel van harte. Ze hadden niets tegen het meisje maar verwelkomden haar ook niet in het geheel. Zeker haar oudere neven niet, die niets met een apart kind te maken wouden hebben. Apart was ze, door de magie die door haar aderen stroomde. Lilianne volgde haar voorbeeld en haalde ook haar schouders op, het was waarschijnlijk logisch dat het meisje op haar gemak was bij haar House en hetzelfde zo was voor de Ravenclaw studente. De trap bewoog nog steeds op een slakkentempo voort, waardoor ze rustig de trap af konden lopen. Ze naderenden de gang die ze oorspronkelijk zouden moeten hebben. ”In Ravenclaw is het over het algemeen ook wel rustig”, verklaarde ze met enige trots hoorbaar in haar stem. Het was nu eenmaal een plek waar de persoon bij hoorde. Waarschijnlijk had ze zichzelf ook wel in Ravenclaw kunnen vinden, maar paste Hufflepuff toch beter bij haar zachtaardige karakter. ”Ik denk dat de Sorting Hat geen fouten maakt,” Mompelde het meisje zacht. Immers leek hij door iedere student heen te kunnen kijken.