The road towards knowledge [Lev]

De leraar lachte zacht terwijl hij zijn hoofd schudde op haar vraag. Het was een dood normale vraag voor de jonge student, al klaagde ze natuurlijk niet. Hij volgde haar uiteindelijk in de richting van de deur, waarna hij een laatste spreuk uitsprak. "Nox," sprak hij waardoor het lichtje op de punt van zijn wand weer uitdoofde. Dat hadden ze dan ook niet meer nodig. In de hallen was er meer dan voldoende licht en dat luchtte het meisje stiekem wel wat op. Immers was ze niet in zijn geheel op haar gemak geweest in het donker en de opslagkamer. Toch was ze blij dat ze het niet in haar eentje had gedaan, dat zou een ramp zijn geweest. Daarbij had ze ook niet het idee dat ze dat had gedurfd, waarschijnlijk had ze dan een oudere leerling of een leraar op proberen te zoeken voordat ze actie ondernam. Wie wist wat voor een gevaren er in de hoeken en gaten van dit kasteel schuil hielden. De Professor wenkte Aryana met zich mee in de richting van de leraren kamer. Daar zou hij waarschijnlijk doorgeven wat er was gebeurd, het meisje wist dat ze in haar eentje niet welkom was in de betreffende kamer, tenminste niet zonder toestemming van een leraar. Gezien ze deze nu had volgde ze woordeloos de man in naar de kamer toe. Hoewel het jonge kind honger had, was het niet zo erg dat ze de omweg niet zou overleven. Van het vragen om hulp in het vinden van de weg naar het helpen opsluiten van een magisch wezen. Het leven hier was blijkbaar niet bepaald saai. Ze had niet verwacht dat dit zou gebeuren toen ze de Professor om hulp had gevraagd. "Je hoort wel waarom als we daar zijn." Verklaarde hij enkel waardoor het meisje hem met een lichte frons aankeek en haar schouders daarna ophaalde. Ze kon echt wel even wachtten, uiteindelijk zou ze het wel te horen krijgen. Ze was wel dankbaar dat hij niet al te snel door de gangen heen liep, anders had ze zijn lange benen nooit bij kunnen houden. Eenmaal aangekomen bij de betreffende kamer klopte hij twee keer, waardoor het meisje hem met haar donkerbruine ogen in zich op nam. Hij leek ontspannen, op zijn gemak en dus volgde ze zijn voorbeeld en rechtte ze haar schouders. Zodra hij haar naar binnen gebood, stapte ze voorzichtig naar binnen toe waarna ze net na de deuropening bleef staan. Wachtend op de Professor. Immers wist ze niet zeker wat er van haar werd verwacht. "Professor? Begon ze zachtjes terwijl ze hem met vragende ogen aan keek. "Waarom klopte je? De lerarenkamer was toch voor alle leerkrachten, waarom klopte hij dan op deze deur?