The road towards knowledge [Lev]

Aryana was iemand die vaak niet liet zien wat ze in huis had; totdat het erop aan kwam en dan kwam ze ook echt met de deur in huis vallen. Ze was zeer bescheiden en bedenkelijk in elke actie die ze nam, hoewel ze natuurlijk ook trots kende was het geen alles overheersende trots. Trots kon ook een behoorlijke val veroorzaken, er was niet voor niets een gezegde over. Zoals een leergierige studente behoorde, vond het meisje het geen probleem de spreuk net zolang te oefenen totdat het een automatisme was, want dat kon ze hem in het dagelijkse leven ook leren gebruiken. Een shield charm was geen verkeerde spreuk om te kennen, het kon een goed hulpmiddel zijn en gevaren tegenhouden die anders behoorlijk pijn deden. Alles behalve een van de verboden spreuken, die een Wizard zou doden wanneer die ermee in aanraking kwam. Niets kon die spreuk tegenhouden, als het zijn doel vond, dan was de Wizard er geweest. Aryana had echter nog geen kennis over de onvergefelijke spreuken, waardoor ze zich daar geen zorgen om zou maken. Zonder echt te wachtten op een teken van de Professor sprak ze de spreuk weer uit op de vaas. Dit keer voelde het anders, sterker. Waarschijnlijk doordat ze eindelijk het potentieel aansprak van haarzelf en de wand, en vertrouwen had in de spreuk maar ook vastbeslotenheid toonde de spreuk te leren zodat ze zichzelf en anderen kon beschermen. Opnieuw gaf de leraar haar een knikje terwijl ze hem afwachtend aan keek. Er werd een energiebal op de vaas afgevuurd, het schild werd weer opgelicht waarna hij uiteindelijk brak. De vaas bleef echter heel, de muur daarentegen wat minder. Een stuk of vijf stenen waren kapot geblazen, waardoor Aryana de man met grote ogen aan keek. Oeps… Natuurlijk had ze de opdracht goed uitgevoerd, maar ze had niet verwacht dat de muur de klap op zou vangen nadat haar schild gebroken was. ”Reparo,” probeerde de Defence Against The Dark Arts Professor, waarna de grootste stukken steen zichzelf weer repareerden. Enkel het gruis bleef liggen, waardoor de schade toch zichtbaar was in de muur. Aryana vroeg zich af of de oudere Wizard in problemen zou komen met de conciërge. Immers leek dat een niet al te vrolijke en sociale man. Professor Nekrasov keek om zich heen, voordat hij de vaas voor de schade plaatste. Waarschijnlijk zou niemand opmerken dat de vaas iets verplaatst was en wanneer ze dat wel deden zouden ze het nooit terug kunnen linken naar haar en de leraar. De jonge man draaide zich om naar de eerstejaars studente voordat hij sprak. ”Dat was een goede shield charm.” Aryana knikte met een kleine glimlach op haar gezicht terwijl ze haar donkerbruine ogen dankbaar naar die van hem hief. ”Dankjewel Professor,” sprak het jonge meisje oprecht waarna ze haar wand opborg, veel meer oefenen zou waarschijnlijk weinig nut hebben, ze wou zichzelf niet vermoeien terwijl ze hierna een les had en wist dat ze in haar vrije tijd de spreuk ook af en toe kon oefenen om hem te versterken. Zolang ze hem bleef gebruiken, zou hij sterker worden. Natuurlijk zou ze het niet kunnen winnen tegenover een leraar, maar ze zou tenminste wat van de effecten tegen kunnen houden, wat al best wel wat was.