The road towards knowledge [Lev]
Expecto Patronum :: RPG :: Hogwarts :: Hogwarts Castle :: Library
Pagina 12 van 15 • 1 ... 7 ... 11, 12, 13, 14, 15
Re: The road towards knowledge [Lev]
No one ever finds life worth living - one has to make it worth living
Het meisje gaf de kater de kans aan haar hand te snuffelen voordat ze op hem af kwam. Immers leek het haar ook vervelend als een wildvreemde ineens vanalles met haar moest. Katten stonden erom bekend er eigen normen en waarden aan over te houden en niet zozeer te doen wat hun verzorger van hen wou. Voorzichtig snuffelde Vasyl aan haar smalle handje waarna ze deze weer liet zakken. Ze wou de kater verder niet storen in zijn middag dutje. De grote kater legde zijn kop lui tegen de arm van de jonge man aan; iets dat er erg lief uit zag. Aryana complimenteerde de kater op zijn naam; die best bijzonder en erg mooi was. Waardoor de Professor zijn mondhoeken iets optilde in een glimlach. "Gewoonlijk slaapt hij als ik lesgeef," legde de leraar uit waardoor ze Vasyl aan keek. "Hij heeft groot gelijk; het is vast saai alleen. Dan kan je net zo goed ergens slapen." Katten hadden wat dat betreft vaak een goed leven. Ergens was ze benieuwd of de kater het zijn baasje ook lastig kon maken.
@Lev Nekrasov|| words: 181
icon + karakterkaart :
IC :
282
Posts :
317
Name :
Butter
Re: The road towards knowledge [Lev]
icon + karakterkaart :
IC :
156
Posts :
256
Name :
Anouk
Re: The road towards knowledge [Lev]
No one ever finds life worth living - one has to make it worth living
De kat was een die erg goed bij de Professor paste; een dier met weinig woorden die een behoorlijke rust uitstraalde. Katten hadden veel geluk met het feit dat ze de hele dag weinig hoefden te doen. Over het algemeen konden ze in de warmte genieten van de zon; spelen met speeltjes; eten en slapen. Een leventje dat behoorlijk luxueus was. Mensen leken vaak slimmer en hadden dan ook veel meer ervaringen, zo moesten ze naar school of werk en liepen ze af en toe gestresst rond. "Heb je zelf een dier op Howarts?" Besloot de leraar haar te vragen. Aryana knikte langzaam waarna ze haar donkerbruine ogen op de jonge man richtte. "Een sneeuwuil, Archimedes." Sprak ze terwijl ze hem een vrolijke blik gunde. Haar uil was wat levendiger dan Vasyl, maar natuurlijk ook anders in verzorging.
@Lev Nekrasov|| words: 138