The road towards knowledge [Lev]

Het was wellicht gewoon haar manier van doen, altijd eerst met het knikken of schudden van haar hoofd de vraag beantwoorden, waarna ze zorgvuldig de juiste woorden zocht om de vraag verder te beantwoorden. Ze vertelde vol trots en liefde over haar uil, die ondanks dat hij veel verzorging nodig had, een geweldig dier was. Haar sneeuwuil was waarschijnlijk een heel ander type dan de kat, die enkel aandacht vroeg wanneer hij dat echt wou en verder een rustig leventje erop na hield. Wellicht zou hij nog jagen op muizen, maar hij leek vooral te houden van zijn dagelijkse dutjes. Nadat ze verklaarde dat haar uil behoorlijk trouw was, klonk er ineens een harde mauw. Waarschijnlijk had Vasyl genoeg van de gang gezien en wou hij weer terug naar zijn eigen plaats om verder te slapen. "Wil je Archimedes laten zien anders? We hebben nog even tijd en Vasyl wil verder slapen." Verklaarde de man waardoor het meisje meteen knikte. Een extra bezoekje naar de sneeuwuil kon geen kwaad. ”Is goed, slaap lekker Vasyl.” Murmelde ze terwijl ze de luie grijze kater een klein glimlachje gunde. Waarschijnlijk verstond hij haar niet, maar dat maakte het niet minder belangrijk om vriendelijk te doen richting een levend wezen. Immers hadden katten ook gevoelens. Zodra de Professor zijn kat naar zijn kamer had gebracht en terug de gang op was gelopen keek het meisje hem vrolijk aan. ”Archimedes hapt af en toe naar je vingers, trek ze niet weg. Hij doet het enkel omdat hij speels is en bijt niet door.” Legde ze met een kleine glimlach uit, ze hield echt veel van het dier.